Absurdly Driven kijkt met een sceptische blik en een stevige tong in de wang naar de zakenwereld.
Heb je gehoord van het Wilde, Wilde Westen?
Welkom in het milde, milde westen.
Hier is alles deftig, alles is netjes en daarom woont Clint Eastwood daar (hij was burgemeester tussen 1986 en 1988).
Gelegen aan de Californische kust onder Monterey en zich een beetje boven, nou ja, de meeste plaatsen waant, heeft Carmel de reputatie een golfparadijs te zijn en slecht geklede, rijke blanke mensen.
Ik kwam daar terecht op uitnodiging van een aantal etablissementen die mij hun gastvrijheid wilden laten ervaren. Op hun dubbeltje, begrijp je.
Maar ik zou het niet alleen bij die houden, toch?
Misschien ben je daar op een dag op zakenreis, dus ik moest een beetje verkennen.
Ik nam mijn metgezel naar keuze mee. Ze is een beetje (veel) aardiger dan ik.
We kwamen voor het eerst aan bij Hofsas House Hotel , een Germaans plaatsje hoog boven de oceaan.
Onze kamer keek uit op het water. Het was charmant op een bijna Britse manier. Je zou zelfs 's ochtends naar de receptie kunnen dwalen en een klein ontbijtje halen of gewoon op het balkon zitten, naar de oceaan staren en mijmeren: 'Waarom kan niet een van de bomen daarbuiten er een beetje slordig uitzien?'
Hallo, het kwam.
Maar eerst wijn.
Op een binnenplaats bij Ocean Avenue was de? Alexander-Smith proeflokaal .
Ja, we moesten de aanblik trotseren van nogal wat slecht geklede rijken die door de extreem twee straten dwaalden. Maar Carmel heeft veel proeflokalen en nog meer wijnhuizen op korte afstand.
Ik weet dat we wijn inschenken, een deel wit, een deel rood. De service was heerlijk.
hoe lang is lara trump
Ik kan me echter niet herinneren hoe de wijn smaakte, omdat een van de klanten erop stond Adele's 'Hallo' op vol volume op haar telefoon af te spelen zodat iedereen ervan kon genieten. Opnieuw en opnieuw.
In Carmel zijn sommige rijke mensen heel vreemd.
Zouden we meer van deze mensen in restaurants vinden?
Elke zichzelf respecterende zakenreiziger weet dat je zonder fatsoenlijk eten andere zakenmensen niet kunt tolereren. We hadden een tafel geboekt bij Basil seizoensgebonden dineren .
Omdat we achterdochtige types zijn, dachten we het eerst te verkennen.
Het zag er eerlijk gezegd niet uit. Het was achter in een van de vele binnenplaatsen van Karmel. Er waren proeflokalen omheen, maar alles leek een beetje ontspannen.
Toch hadden we geen idee wat we konden verwachten. Dat is een leugen. We hadden niet veel verwacht.
Wat voor ons verscheen, was buitengewoon redelijke lokale wijn en een vrij weelderige eendenterrine.
Dus we dachten dat we echt gedurfd zouden zijn. We bestelden een karbonade.
Ik eet nogal wat, een groot deel voor zaken. Ik kan niet zeggen dat ik vaak een karbonade zou bestellen.
Dit bleek een karbonade van zo'n verbazingwekkende perfectie te zijn dat we allebei minstens vijf minuten lang niet konden praten. We ademden maar twee keer.
Het was teder dan een knuffel van iemand die echt van je houdt en je zes weken niet heeft gezien. De smaak voelde zich thuis in je mond, wikkelde zich om je tanden en declameerde enkele van de fijnere sonnetten van Shakespeare.
Dit was alsof je bij een baptistenkerk opdook en de congregatie ontdekte die op het altaar danste terwijl ze Hunter S. Thompson-teksten rapten.
Ik vroeg de uitstekende, serene server Irasema die dit verbazingwekkende stuk vlees had gekookt. Zijn naam -- en ik geloof dat dit zijn echte naam is, in plaats van paaldansen -- was Colby Peevers.
Hij is duidelijk de Hogepriester van Varkensvlees.
De ochtend erna.
Laten we eerlijk zijn, Carmel is twee. Dit is een Britse term die ruwweg vertaald kan worden als 'zo gekunsteld gemanicuurd dat de set van The Truman Show een sloppenwijk lijkt'.
Alles is gewoon zo. Gewoon zo overdreven perfect.
Het is de laatste plaats waar je Clint Eastwood zou verwachten. Of, als je hem zou vinden, zou je verwachten dat hij met een groot geweer de hoofdweg afdaalt en de toeristen onbeleefd vraagt om de stad uit te gaan.
Er zijn natuurlijk de nodige coffeeshops. Er zijn ook kledingwinkels die precies het soort te dure, smakeloze tat verkopen die je rijke mensen soms ziet sporten.
Maar dan zijn er de kunstgalerijen.
Ze tonen grotendeels kunst die de fijne smaak van paardenhoeftandpasta heeft.
We brachten enkele minuten door met staren in de ramen van deze plaatsen en vroegen ons af wat voor soort mensen deze dingen zouden uitstallen en in wat voor soort huizen.
Onze conclusie: je kunt er maar beter niet aan denken.
De enige goedmaker was Batman. Een elegant popart-stuk steeg uit het raam van een kunstgalerie alsof het wilde zeggen: 'We weten het, we weten het. Maar aan de rest kunnen we niets doen.'
Wat moesten we doen? Ga terug naar Basil voor de lunch, dat is wat.
Deze keer gingen we kijken of de vorige nacht eenmalig was geweest. We besloten om naar binnen te dwalen en op ons eigen dubbeltje te eten.
Nogmaals, we wisten niet wat we moesten verwachten (zie hierboven). Nogmaals, het was gewoon uitstekend. Kip die de standaarden van Top Chef uitstraalde en roséwijn die sierlijk boog en je toen zachtjes omhulde.
Toen was het natuurlijk op een trouwlocatie.
Holman Ranch had ons uitgenodigd om de faciliteiten te zien. Ik had nog nooit van de plek gehoord, maar blijkbaar is het de plek waar Charlie Chaplin verdween toen Hollywood te veel voor hen werd.
Op 400 hectare heuveltop vind je gerestaureerde gebouwen, prachtige oude kamers waar je graag een decennium of zo zou zitten, wijngaarden en terreinen die zorgen voor de perfecte bruiloft.
Er zijn zeer comfortabele hutten om in te verblijven (pas op voor de coyotes). Maar als je geneigd bent te trouwen, is de kleine sokkel waarop je 'ik doe' zegt slechts een paar stappen verwijderd van de Carmel-vallei beneden. Dit laat weinig ruimte voor 'ik niet'.
hoe lang is joey birlem?
Het is een geweldig uitje voor een huwelijk.
Er is slechts één klein nadeel: de muziek moet om 22.00 uur stoppen.
Het lawaai gaat naar de vallei en de lokale bevolking stelt het niet op prijs dat 'Una Paloma Blanca' hen stoort op een zaterdagavond wanneer ze hun golfswings oefenen in de badkamer.
Maar de eigenaren van Holman Ranch probeerden dit te compenseren. Ze gingen naar de bodem van de vallei en kochten het plaatselijke restaurant Wil's Fargo.
Want dat is wat je doet als je in de wolken leeft.
Uiteindelijk is Carmel meer dan golf. (Hoewel ik dol ben op golf.) Inderdaad, hoe verder je uit de stad zelf verdwijnt, hoe mooier het wordt.
Soms kan het echter iets heel kleins zijn dat je terug naar een plek lokt.
Voor mij was het niet Clint Eastwood. Voor hem zal ik altijd gewoon een andere stoel zijn.
Maar stel je voor dat je naar deze angstaanjagende twee-plek gaat waar een rondje golf een arm, een been en beide oogballen kost en toch met immens goede herinneringen vertrekt.
Goede herinneringen aan een karbonade, dat wel.
