Ons telefoontje is gepland om 12.00 uur, maar de telefoon gaat niet over om 12.00 uur.
Evenmin gaat het een half uur later over, wat veel 'belangrijke' mensen op tijd gelijken lijken te vinden.
Evenmin gaat het een of twee uur later over, zoals vaak gebeurt bij beroemde mensen (echt of zelfbenoemde) die '12 p.m.' zien. als zeer losse richtlijn en niet als afspraak.
Nee. Billy Corgan , zanger, gitarist, primaire songwriter, enig permanent lid van De Smashing Pompoenen , en eigenaar van de ZWART (National Wrestling Alliance), belt niet om 12.00 uur.
Hij belt om 11.58 uur. Niet te laat. Vroeg. Omdat Billy Corgan een Grammy-winnende, meer dan 30 miljoen albumverkopende, uitverkochte stadionsrockster is.
En hij is ook een zakenman.
Vorig jaar kocht Billy de NWA, de legendarische maar de laatste jaren worstelende worstelpromotie. (Je begrijpt zo meteen waarom.) Dit jaar brengen The Smashing Pumpkins hun eerste LP in 18 jaar uit. (Waarom? Daar kom je ook achter.)
Op zondag 21 oktober houdt de NWA haar 70-jarig jubileumevenement in Nashville (ook: live streamen op FITE.tv .) En na een headliner-tour die meer dan een kwart miljoen tickets verkocht, inclusief uitverkochte shows in The Forum, United Center en Madison Square Garden, de nieuwe LP Pumpkins, Glanzend en oh zo helder , verschijnt op 16 november.
Dat maakt het het perfecte moment om met Billy te praten. Niet zozeer over muziek, maar over strategie, innovatie, creativiteit... en een carrière opbouwen door te doen waar je van houdt.
Mensen zouden kunnen zeggen dat het kopen van een kleinere worstelpromotie de verkeerde zet is: de kolos die de WWE is, een ouder wordende fanbase, eindeloze keuzes voor consumentenentertainment... wat zag je dat anderen niet zagen?
Allereerst moet je kijken naar het veranderende landschap en hoe mensen naar tv kijken.
Het vermogen van worstelen om een loyaal publiek te trekken is ongeëvenaard. Toen we besloten om te gaan worstelen en keken naar wat er was in termen van het starten van een nieuwe merknaam... maakte de waarde in de NWA-naam het het risico waard.
Veel mensen twijfelden aan de verhuizing. Sommigen spotten ermee. Maar het feit dat de NWA dit jaar bij de grootste onafhankelijke show betrokken was (' Alles in ') zegt veel.
En hoewel je gelijk hebt, zijn veel NWA-fans ouder, vanwege de traditie en historische waarde van het merk dachten we dat het gemakkelijk zou kunnen aansluiten bij een jonger publiek.
Er is een reden waarom de Beatles nog steeds de best verkopende band zijn. Kwaliteit, geschiedenis... als je jongere generaties eenmaal op de hoogte hebt gebracht van de Beatles, worden ze fans. Het punt is, als je kwaliteit en geschiedenis hebt, is het geen grote sprong.
We hebben dezelfde aanpak gevolgd. We moesten opnieuw beginnen... maar we hadden ook al die geschiedenis en traditie aan onze kant.
Dus je koopt de NWA. Worstelen is een uiterst insulaire business. Hoe ging je om met een 'buitenstaander'?
Dat was zeker een uitdaging.
Aan het einde van de jaren '90, toen ik voor het eerst omging met professionele worstelaars, realiseerde ik me niet dat ik te maken had met een insulaire cultuur. Ik voelde me erg welkom. Maar ik was een beroemdheid. Dat maakte het eerste niveau van 'acceptatie' gemakkelijk.
Ik wist niet dat er nog een muur was waar ik langs moest. Het was pas ongeveer 7 jaar geleden dat ik de hiërarchie begon te begrijpen, te begrijpen is 'in' en wie 'uit' is... en ik was absoluut uit. (Lacht.)
Dus om uw vraag te beantwoorden, zoals bij elk bedrijf dat u binnenkomt, moet u uw strepen verdienen door hard te werken en relaties op te bouwen. Mensen praten. Vroeg of laat begint alle tijd en moeite die je erin steekt op te lopen.
Nu ik al zo lang op dit niveau zit, komt mijn 'dagelijkse baan' zelden ter sprake. In de worstelwereld word ik gezien als iemand die veel heeft geïnvesteerd in professioneel worstelen.
Dat is alles wat ik vraag. Ik wil dat de focus op het talent ligt. Niet op mij.
Dat roept een natuurlijke vraag op. Was je bang dat je in plaats van de worstelaars het 'gezicht' van de NWA zou worden?
Ik kreeg veel media-aandacht toen ik voor het eerst begon: veel nieuwsgierigheid vermengd met een beetje vrolijkheid. Zoals: 'Oh, hier is deze rockster die in de worstelwereld speelt.'
Maar hoewel ik veel aandacht kreeg, had die aandacht geen enkele vertaling naar de worstelwereld. Het verkocht geen kaartjes. Het hielp mijn status in de industrie niet. Ik werd gezien als de zoveelste man in de periferie.
Dat was precies de juiste lezing van de pro-worstelgemeenschap. Je krijgt alleen geloofwaardigheid als je de handen uit de mouwen steekt en het harde werk doet om de dromen van getalenteerde mensen waar te maken.
Ik heb menig professionele worstelaar horen zeggen: 'Waarom bemoei je je hiermee als je zo'n succes hebt in je eigen vakgebied? Is dit niet gewoon veel werk dat u niet hoeft te doen?'
Je moet er tenslotte een passie voor hebben. En ik doe. Ik weet alles van het doen van het werk. Wat we doen met de NWA is niet anders dan toen, in het begin, de Pumpkins clubs speelden. Je moet er tijd in steken en je contributie betalen... en dat kan alleen als je echt een passie hebt voor wat je doet.
Ik hou van worstelen, maar ik heb er geen passie voor. Waar komt uw interesse vandaan?
Mijn interesse is geworteld in mijn indrukken van wat worstelen was toen ik een kind was. En nu kan ik de gevoelens van mijn jeugd uitleven.
Uiteindelijk gaat het bij pro-worstelen om de moeilijkste mensen ter wereld die vechten om een prijs. Dat verhaal wordt nooit oud.
Maar als ondernemer ben ik ook gefascineerd door worstelen. Ik ben geïntrigeerd door het feit dat het bedrijf - tot voor kort met de WWE TV-deal - nooit helemaal in de mainstream is gebracht. Er is altijd dat minachtende, opgetrokken wenkbrauw ding geweest... maar worstelen is constant op de Amerikaanse tv geweest, bijna sinds er tv's waren.
Vanuit zakelijk oogpunt moet u natuurlijk uw kosten afschrijven over het aantal oogbollen dat consequent evenementen consumeert. Hoewel als een netwerk als CBS te veel betaalt voor de NFL, dat komt omdat ze voetbal kunnen gebruiken om andere programma's te promoten.
Het grote voordeel van worstelen is dat het jongere mensen aantrekt -- en dat het steeds weer mensen kan aantrekken, afhankelijk van hoe je je evenementen vormgeeft.
Live-evenementsporten, live-programmering... zelfs in deze 'gouden eeuw' van tv is het bewezen dat worstelen niet alleen overleeft, maar ook gedijt. Worstelen is bestand tegen sociale en economische veranderingen - dat is keer op keer bewezen.
Maar toen ik de NWA kocht, vertelden mijn eigen agenten destijds dat niemand geïnteresseerd was in worstelen.
En minder dan een jaar later kreeg de WWE een cheque van meer dan $ 1 miljard voor tv-uitzendrechten.
Een andere lijn die je moet bewandelen, is de manier waarop je het merk nieuw leven inblaast. Je moet zeggen: 'Kijk, als we dingen niet veranderen, zullen we het niet overleven...' maar je moet ook relaties onderhouden met mensen in de branche.
Vanuit artistiek oogpunt heb je ideeën over hoe je het op een creatieve manier kunt verbeteren. Voeg daarbij de behoefte aan een vooruitstrevende mentaliteit, de noodzaak om de sport de eenentwintigste eeuw in te brengen zodat het kan overleven en bloeien en groeien... en uiteindelijk stuit je op weerstand.
'Je bent geen worstelaar', zullen sommigen misschien zeggen. Of: 'Je bent geen promotor van de derde generatie.'
In het begin ontmoette ik dat soort weerstand en had ik genoeg vertrouwen om het van me af te schudden... maar toen realiseerde ik me dat er veel punten waren die de veteranen van de industrie maakten die alleen konden worden geleerd door jaren ter plaatse door te brengen.
Ergens tussen de bestaande wijsheid en de nieuwe visie, ergens in dat midden -- daar ligt de waarheid. Daar ligt de weg voorwaarts.
Hoe je het merk nieuw leven inblaast, wordt ook bemoeilijkt door het feit dat worstelfans uitgesproken meningen hebben en deze graag delen.
Denk er zo over na. Fans zijn soms op creatief vlak kritisch over de WWE, en vragen af en toe mijn mening. Dit is wat ik denk: de WWE-aandelenkoers is door het dak. WWE heeft een stap gezet, net als de UFC, in de mainstream business die totaal ongekend is.
Je kunt klagen wat je wilt over de creatieve kant... maar je begrijpt niet welke stappen ze hebben gezet en maken om hun bedrijf zover te krijgen.
Een ander voorbeeld is nadat WME de UFC kocht voor $ 4 miljard. Een van de dingen die je hoorde na McGregor vs. Khabib was dat de vechtpartij na het gevecht er niet goed uitziet als de UFC grote sponsors wil behouden.
Je kunt klagen over een veilig, 'up the middle' product... maar je kent niet alle beslissingen die zijn genomen om het bedrijf mainstream te maken.
En afgezien van de klachten, is er duidelijk een enorm publiek voor beide entiteiten.
De WWE heeft een enorme waardering. (Terwijl ik dit schrijf, meer dan $ 6 miljard.) Een paar jaar geleden stonden ze op $ 1 miljard.
Dat was een andere factor in mijn beslissing om de NWA te kopen. Op elke andere markt is er altijd wel een concurrent. Maar in het worstelen is er geen secundaire concurrent die zelfs maar in de buurt komt van een enkelcijferig percentage van de WWE-waardering. Er is geen concurrent van 200 miljoen dollar. Er is niet eens een bedrijf van 20 miljoen dollar.
Ze hebben dus eigenlijk geen concurrentie.
Ik zeg niet dat wij de concurrentie zijn... maar vanuit het oogpunt van marktwerking zegt dat dat er iets ontbreekt. Omdat heel andere bedrijven een concurrent hebben, ook al rijden ze gewoon in het kielzog van de grotere walvis.
Daarom zie ik dit als een geweldige zakelijke kans. Je kunt het verdoezelen en zeggen dat het speelgoed is waarmee ik graag speel, maar ik denk dat dit een enorme zakelijke kans is.
En naarmate de markt digitaler en globaler wordt, zal die kans nog groter worden.
In klassieke zakelijke termen is de NWA een ommekeer. Hoe heb je besloten waar te beginnen?
We snuffelden rond in alle dingen waarvan je zou aannemen dat we ze zouden overwegen. Tv-deals, lokale shows... uiteindelijk kwamen we tot een strategie voor digitale content. De waarde van het merk was de afgelopen decennia afgenomen en we besloten dat de beste manier om die waarde te herstellen was door middel van digitale inhoud.
Ik heb cijfers en doelen gesteld, dus als het niet zou werken, zouden we weten dat we naar een andere strategie moesten overschakelen. En als het werkte, was het goed besteed geld.
Je hebt oude fans en moet toch nieuwe fans aantrekken... hoe breng je dat in evenwicht? Soms is het moeilijkste voor een merk om nieuwe klanten aan te trekken zonder de huidige basis te vervreemden.
We hebben de beslissing genomen om de fans niet te bedienen omdat ze 'op papier' bestaan. De hoogtijdagen van de NWA waren in het midden van de jaren 80, vlak voordat Vince McMahon de stap zette om promoties te consolideren en het WWF echt op te bouwen.
Tegenwoordig zijn de meeste sterren van die tijd niet in staat om in de ring te presteren, dus er was geen gemakkelijke link die we konden maken.
Dus we gingen ervan uit dat we opnieuw begonnen -- en als we niet alle legacy-fans meenamen, moesten we dat accepteren. Als we ons op oudere fans zouden richten, zouden we jongere fans kunnen missen. Uit onze YouTube-cijfers blijkt dat we het goed doen in de leeftijdsgroep die we zoeken.
Kortom, we hebben besloten om een content-first strategie te omarmen. En het werkt goed.
Wat ging er in je eerste jaar beter dan je had voorspeld en wat was moeilijker?
Ik ben erg blij met onze groei op YouTube en de respons op het product wat betreft onze digitale strategie. En ik ben erg blij met de steun van de worstelgemeenschap.
We komen uit een plaats van integriteit. We willen dit goed doen. We proberen niet in één jaar 100 mph te halen. We willen dat fans deze reis met ons willen maken.
Het moeilijkere is om te beslissen hoe je een rijstrook kiest. Als je eenmaal beweging hebt, wanneer steek je dan je teen in het water en doe je meer traditionele dingen?
De 70e verjaardagshow op FITE.tv op 21 oktober is onze eerste live pay-per-view. Het is onze eerste poging om een rooster samen te stellen, verhaallijnen te creëren... het is onze eerste poging om verder te gaan dan de controle die wordt geboden door digitale inhoud, waar je alles samen kunt stellen in een montagekamer.
Die baan kiezen, beslissen wanneer ik inspringen, tegen welke prijs, bepalen wat we hopen te bereiken... daarom voelde ik me op mijn gemak bij het doen van een 70-jarig jubileumshow. Het is de perfecte manier om het merk te eren en dat moment op een nieuwe en relevante manier te markeren. Het is een geweldige manier om te laten zien waar we naartoe gaan.
Het NWA-product is niet in lijn met veel van het andere product dat er is. Mensen maken grappen over '5-star'-wedstrijden, waarbij elke worstelaar bij elke wedstrijd het huis probeert af te breken. Ik waardeer dat soort worstelen, maar dat is niet waar de NWA uiteindelijk op zal worden gebouwd.
Om het om te draaien naar iets dat ik goed ken... na 30 jaar Pompoenen, lijkt de conventionele wijsheid te suggereren dat de manier om aandacht te krijgen is door dingen te doen waardoor de ogen van mensen eruit vallen, maar toch: er zijn maar een paar manieren -- en het zijn meer traditionele manieren -- dat je veel mensen op veel stoelen kunt zetten gedurende een lange periode.
Je kunt dat feit negeren en proberen dingen op eigen risico te doen... of je kunt de manier waarop de markt reageert accepteren en omarmen.
Met de NWA is ons doel om getalenteerde mensen geweldige verhalen te laten vertellen. Grote verhalen en groot talent spreken een breed publiek aan.
Ik geloof dat worstelen een mainstream product kan zijn, en dat is een weddenschap die ik graag aanging.
Laten we overschakelen naar The Smashing Pumpkins. Over tegen de conventionele wijsheid ingaan gesproken, sommigen zouden kunnen zeggen: 'Hé, ga gewoon op tournee. Je hebt honderdduizenden tickets verkocht. Waarom zou je de tijd en kosten steken in het uitbrengen van een nieuw album in de huidige zakelijke omgeving?'
Ik begrijp dat sentiment vanuit een koel zakelijk oogpunt, maar als ik niet eerst uit nieuwe creativiteit kom... kan ik het andere niet doen. Dat was voor mij een voorwaarde: als we gingen touren, moesten we nieuwe muziek maken. Dat heb ik aan de zakelijke kant heel duidelijk gemaakt. (Lacht.)
Maar je hebt gelijk. Die argumenten komen wel naar voren.
Er zijn veel mensen met een gevestigde interesse in de band. Is het moeilijk om zo direct te zijn? Het zou voor mij zijn; Ik heb zo'n hekel aan confrontaties.
Als je je bed opmaakt, moet je bereid zijn erin te liggen. Daar ben ik cool mee. Voor mij begint het allemaal vanaf welke plek je rijdt. Als je eerst vanuit succes rijdt, neig je altijd naar wat de wereld van je vraagt.
Dat zou een beetje raar zijn, want leunen op wat de wereld van me vroeg, is niet hoe ik succes heb behaald.
Plus, zeggen dat ik het goed vind om niet te schrijven en nieuwe muziek te produceren, zou hetzelfde zijn als toegeven dat ik niets te bieden heb. Dat zou hetzelfde zijn als zeggen: 'Ik ben klaar.'
Geen van de mensen die ik bewonder, heeft ooit de sfeer uitgesteld waarmee ze klaar waren. Zelfs Elvis. Mensen denken misschien van niet, maar hij was altijd op zoek. Ik zeg zeker niet dat ik er een ben... maar de echte idolen houden nooit op.
Succes begint met weten waarom je doet wat je doet. Succes komt voort uit het geloof en geloof in de kracht van wat je doet.
Werk het andersom en je kunt 'succes' zijn, maar je zult nooit voelen succesvol .
Ik heb gesproken met muzikanten, auteurs, enz. die vinden dat hun meest creatieve periode was toen ze jong waren, toen ze de wereld veroverden.
Niet ik.
Ik meet de tijd in toercycli, niet in lineaire jaren, en in het afgelopen jaar heb ik 25 nummers opgenomen en geproduceerd: acht met Pumpkins en 17 voor een soloalbum dat volgend jaar uitkomt.
Het ontbreekt je duidelijk niet aan inspiratie.
De beste manier om inspiratie op te doen, is door het overal mee naartoe te nemen. Als je inspiratie haalt uit idealisme, nou, als je idealisme vervaagt, zoals vaak gebeurt als mensen ouder worden, dan doet je inspiratie dat ook.
De gemakkelijkste manier om die vonk van creativiteit te vinden, is door het overal mee naartoe te nemen. Als ik in een greppel sta en iemand geeft me een ladder... schiet, daar kan ik over schrijven. Misschien niet letterlijk (lacht), maar je snapt het punt.
Daar begint het voor mij altijd - dat, en de bereidheid om het harde werk te doen dat nodig is om inspiratie tot leven te brengen.
Stel dat je aan een nummer werkt. Hoe bepaal je dat het 'klaar' is?
Ik ben minder een perfectionist omdat ik besef dat het najagen van perfectie me geen perfectie heeft opgeleverd.
Dat klinkt behoorlijk zen.
(Lacht.) Het is alsof je het perfecte schilderij probeert te schilderen. Soms, als je jezelf vroeg stopt en zegt: 'Ik laat dit zijn wat het is', laat je ander zonlicht door dat nooit zou verschijnen als je probeerde om elke kleine storing op te lossen.
Dat is geen geweldige metafoor (lacht), maar veel van de muziek waar ik me toe aangetrokken voel, is niet perfect. Het is de juiste persoon die op de juiste dag het juiste zegt -- niet de juiste persoon op de juiste dag die de... perfect ding.
Maar technologie maakt het gemakkelijk om 'perfect' te zijn.
Technologie heeft het systeem op de kaart gezet doordat het je in de buurt van perfectie laat komen, maar dan zeggen mensen dat muziek emotie mist; in plaats daarvan is het een geïdealiseerde CGI-weergave van de uitvoerder.
Dankzij technologie kunnen we onze muziek Photoshoppen, net zoals u een foto kunt Photoshoppen. En tot op zekere hoogte is dat prima; we moeten wel voldoen aan de normen van die tijd.
Maar de meest meeslepende muziek die we hebben gemaakt, is toen we het gewoon uitstaken, en het werkte.
Misschien is een betere analogie basketbal. Een NBA-speler met een man in zijn gezicht kan opstaan en een driepunter raken... maar soms kan hij je niet vertellen waarom hij die kon raken. Hij zat in de put. Hij intellectueel niet. Hij voelde het.
Soms moet je loslaten en je slag slaan. Het is misschien niet perfect... maar misschien ben jij wel de juiste persoon, op de juiste dag, om het juiste te doen.
Er staat een regel in een Eagles-documentaire van Timothy B. Schmit: 'In mijn ervaring zijn alle bands altijd tien seconden verwijderd van het uit elkaar gaan.' Wat heb je geleerd om getalenteerde, creatieve, innovatieve mensen -- met verschillende perspectieven, sterke ideeën, enz. -- allemaal samen te houden voor hetzelfde doel?
Je moet een diepe waardering hebben voor wie er in de kamer is. Als je langs de mensen in de kamer kijkt, richt je je eigen vernietiging op.
Benader het als: 'Ik wil de mensen in de kamer op deze reis. Ik zal alles doen tot op het punt van rationaliteit om dit ding draaiende te houden. Maar ik zal ook de integriteit hebben om toe te geven wanneer het niet werkt, de integriteit om de mensen waarmee het niet werkt te benaderen en hen de kans te geven het te corrigeren, of vreedzaam verder te gaan...' dan komt alles goed.
Zelfs als dat betekent dat speciale mensen besluiten te vertrekken, is dat nog steeds een betere bedrijfsformule dan proberen om elke persoon en elk resultaat te controleren.
Zoals in worstelen: ik zal iemand helpen een topman te worden, en als hij dat is, mag ik hem niet teveel betalen om te blijven. Maar ik zal ook niet boos zijn als hij vertrekt voor een betere kans, want hij verdiend die kans.
Ik werk vanuit dat ideologische kader. Ik ben duidelijk over wat ik nodig heb. Ik vraag andere mensen duidelijk te maken wat ze nodig hebben. Als we elkaar niet in het midden kunnen ontmoeten, is dat prima. We vinden wel een andere oplossing.
Verwachten dat andere mensen aan uw behoeften voldoen - en hun eigen behoeften negeren - is een vreselijke manier om een team bij elkaar te houden.
Maar eerst moet je vragen wat ze nodig hebben. En dan moet je echt luisteren.
Je kunt er nooit vanuit gaan dat, alleen omdat jij grip hebt op wat je wilt doen, andere mensen hetzelfde denken of voelen. Je hebt misschien de wiskunde gedaan - maar hun wiskunde kan anders zijn. Dat is logisch: waar het menselijke inspanningen betreft, zullen de perspectieven altijd anders zijn.
De beste aanpak is om te zeggen: 'Hier ben ik. Dit is wat ik zoek.' En als we het niet eens zijn, gaan we van daaruit verder.
Zo is de temperatuur in de kamer altijd een stuk lager. En het is een veel effectievere manier om een creatief bedrijf te runnen.
En als je erover nadenkt, elk bedrijf is - of zou moeten zijn - een creatief bedrijf.
kenny wallace netto waarde 2015
Terugkijkend, wat weet je nu dat je toen niet wist?
Ik wou dat ik meer waardering had gehad voor wat we goed deden, en wat meer van die momenten had genoten.
Het ging allemaal zo snel dat het moeilijk was om na te denken. Toen we eenmaal verstrikt raakten in de machinerie van de muziekbusiness, waren er veel dingen waar ik niet mee om moest gaan, en dat overweldigde me.
Dat kan ik me moeilijk voorstellen. Ik stel me voor dat je van het podium komt nadat je voor 20.000 mensen hebt gespeeld en denkt: 'Wauw. Dat was geweldig.'
Het was geweldig, maar soms waren we nog steeds ellendig.
Het is een lang proefschrift, maar de eenvoudige versie is dat we onszelf op koers hebben gezet en nooit hebben nagedacht over wat er zou gebeuren als we op de bestemming aankwamen. Het was hetzelfde als zeggen: 'Hé, ik ga helemaal door Amerika lopen', maar nooit bedenken wat je gaat doen als je daar aankomt.
Omdat je geen plan hebt, zeg je: 'Nou, ik denk dat ik blijf lopen...' Dus er was geen pauze, geen feest, nee, 'Laten we 3 maanden uit elkaar blijven en de tijd nemen om te formuleren Fase 2...'
We zijn gewoon halsoverkop tegen het succes aangelopen omdat we dachten dat het pad zich gaandeweg zou openbaren. En toen groeide de roem, de druk nam toe, de bloedzuigers begonnen te verschijnen... en je wordt omringd door een reeks krachten waar je absoluut niet op voorbereid bent.
Ik weet dat er niets nieuws is in dat specifieke verhaal. (Lacht.) Ik wou dat we wat meer van het moment hadden genoten.
Dus met dat in gedachten: hoe definieer je succes?
In afstemming zijn met je doel. Dat is wanneer je je groove raakt.
Ik ben een creatief type. Zolang ik creatief ben, ben ik gemakkelijk in de omgang.
Creatieve types zien de wereld als een verzameling hulpbronnen die niet gedefinieerd zijn en brengen ze vervolgens in een vorm die handelswaar wordt. Muzikanten beginnen met iets dat geen waarde heeft. Ze schrijven liedjes uit hele stof.
Er komt een lied door me heen. Mijn stem, mijn woorden, mijn muziek... Ik heb ze samengevoegd op een manier die hopelijk waarde heeft. Dan koopt iemand het wel of niet. Ik heb dat niet onder controle. En dat is oké.
Dus voor mij is succes voor mij creatief kunnen zijn. Dat is wat ik graag doe. Zolang ik dat kan... ben ik succesvol.
