Na bijna twee decennia leiding te hebben gegeven aan Big Ass-fans, besloot Carey Smith om de industriële fan-business in Lexington, Kentucky, te verkopen en een rol te gaan spelen bij zijn gedeeltelijk incubator, part-venturebedrijf, The Kitchen. Smith vertelt Inc. waarom hij weinig emotionele banden voelde met het bedrijf dat hij had opgebouwd, en hoe hij een verkoopprijs bepaalde - schijnbaar uit het niets.
Wanneer ben je gaan nadenken over de verkoop van het bedrijf?
Als je een bedrijf runt, denk je er niet aan om het te verkopen. Sommige mensen vroegen: 'Wat is uw exit-strategie?' en ik dacht: 'Waar heb je het in godsnaam over?' Terwijl we groeiden, klopten er voortdurend private equity firma's op onze deur. Wat ik wilde weten was: Kunt u mij helpen dit bedrijf te laten groeien? Maar daar hadden ze geen zin in. Er was dus een verbinding. Eindelijk, 18 jaar nadat we begonnen, zei ik tegen mijn COO dat ik gefrustreerd was. Ik zei: 'Ik ben dit gedoe gewoon zat.'
Hoe kwam je op $ 500 miljoen als de prijs waarvoor je wilde verkopen?
Verkopen was niet mijn bedoeling en daarom heb ik dat nummer gekozen. Het had nergens mee te maken. Het leek me een goed nummer. Dus als iemand zei: 'Ik bied je $ 499 miljoen', dan is het zo van: 'Hé, ik heb een idee: rot op. Het enige getal waar ik in geïnteresseerd ben is $500 miljoen. Ik ga niet lullen.' En dat deden we niet.
Hoe bijzonder was u bij het kiezen van een koper?
Aan het eind van de dag, hoewel ik echt om het bedrijf gaf, is het niet mijn kind. Je houdt altijd van de mensen, maar fans zijn een product. We wilden ervoor zorgen dat de koper niet zomaar de deuren opendeed en iedereen vertelde te vertrekken. Maar afgezien daarvan is het alsof je een stuk kauwgom koopt: het is van mij totdat je me ervoor betaalt - en dan is het van jou.
Had u twijfels over verkopen aan private equity?
Het ding over private equity investeerders is dat ze allemaal hetzelfde zeggen: 'We hebben echt respect voor wat je hebt gedaan. We willen het blijven laten groeien, want we willen dat je er trots op bent.' Maar ze hebben er belang bij om terug te keren. Daar is niets mis mee - het is gewoon een ander soort bedrijf. Het zijn bankiers. De saaiste mensen in het hele universum. Het is alsof je naar de begrafenisondernemer ging en je zocht een kist uit en ze probeerden je ervan te overtuigen dat ze echt om je hiernamaals geven. Geef me een pauze. Je zet gewoon mensen in de grond.
