Als u op zoek bent naar online advies voor zelfverbetering, zult u waarschijnlijk als eerste een goeroe tegenkomen die gewapend is met een trainingsmetafoor u vertellen dat groei begint waar uw comfortzone eindigt. Het is een eenvoudig, intuïtief advies en het appelleert duidelijk aan de masochistische wens van veel mensen om hun moed te bewijzen door zich ongemakkelijk te voelen.
Er is maar één probleem met dit fundament van internetwijsheid: de wetenschap bewijst dat het gewoon fout is.
Jezelf harder pushen kan je zwakker maken.
Maar wacht, veel mensen die geobsedeerd zijn door zelfrealisatie zullen reageren, als je ergens beter in wilt worden, moet je jezelf zeker pushen. Dat is waar. Als je sterker wilt worden, zal het herhaaldelijk opheffen van een gewicht dat te klein is om je te laten zweten, helemaal niets doen. Dag in dag uit exact hetzelfde doen leidt nooit tot een beter resultaat .
Maar als een aantal overijverige CrossFit-enthousiastelingen hebben ontdekt Als je dingen te ver in de andere richting doet, krijg je rabdomyolyse, plas je sinaasappel en ga je naar je plaatselijke spoedeisende hulp, kronkelend van ondraaglijke pijn. Dit is niet zomaar een (grimmige maar medisch nauwkeurig ) sport metafoor. Zoals prestatiecoach en Inc.com-bijdrager Melody Wilding bekende in het Verenigd Koninkrijk Voogd kort geleden Als je jezelf psychologisch ver buiten je comfortzone duwt, kan dit ook leiden tot een lelijke ineenstorting.
mullins mcleod brooke gordon bruiloft
'Toen ik meedogenloos mijn comfortzone verlegde, zoals de leiderschapsexperts adviseren, leidde dat me regelrecht naar een burn-out', schrijft ze. Wilding, ooit een ambitieuze professional uit Manhattan, geeft toe dat ze zich steeds ellendiger voelde naarmate ze harder reed.
'Aan de buitenkant zag alles er peachy uit - alsof ik een toonbeeld van succes was. Van binnen voelde ik me verslagen en hulpeloos. In overeenstemming met de mentaliteit van zelfverbetering, rationaliseerde ik deze gevoelens als voortkomend uit mijn eigen ontoereikendheid', herinnert ze zich. 'Ik moet gewoon harder werken,' zei ik tegen mezelf. 'Ik ben uit mijn comfortzone. Het zal beter worden. Ik zal het aanpassen.''
Maar nee. In plaats van te verbeteren, stortte Wilding in. 'Toen ik halverwege de twintig was, lag ik in bed, zo moe dat ik me nauwelijks kon bewegen, en ik had last van hartkloppingen en nachtmerries. Door mezelf onder druk te zetten om me ongemakkelijk te voelen, had ik mezelf tot op het punt van uitputting opgeofferd', meldt ze. Ze heeft haar baan opgezegd en opnieuw geëvalueerd.
Dit is precies hoe moeilijk het is om jezelf te pushen volgens de wetenschap.
Dit is niet zomaar een moedig verteld verhaal van een vrouw. Onderzoek ondersteunt haar anekdotische bewijs dat de beste manier om grote vooruitgang te boeken niet is om jezelf zo hard mogelijk te pushen (en soms zelfs harder dan mogelijk is). In plaats daarvan blijkt uit een hele reeks onderzoeken dat welk gebied van het leven je ook wilt verbeteren, je moet streven naar iets dat bekend staat als 'de zone van naaste ontwikkeling'.
'Deze conceptuele ruimte, die zich dicht bij de comfortzone bevindt, zorgt voor een gezonde en geleidelijke groei', legt Wilding uit. En in tegenstelling tot het idee dat meer pijn leidt tot meer leren, wordt dit concept eigenlijk ondersteund door veel onderzoek.
'Wetenschappers doen al tientallen jaren onderzoek naar motivatie. Hoewel er nog veel te leren is, is een van de meest consistente bevindingen dat misschien de beste manier om gemotiveerd te blijven, is om te werken aan taken van 'net beheersbare moeilijkheid', is het ermee eens auteur James Clear 
, die dit fenomeen 'The Goldilocks Rule' noemt. '
'De Goudlokje-regel stelt dat mensen een maximale motivatie ervaren wanneer ze werken aan taken die aan de rand van hun huidige capaciteiten liggen. Niet te hard. Niet te gemakkelijk. Precies goed', legt hij uit.
Wetenschappers hebben een soortgelijk principe aan het werk gevonden als ze naar stress kijken. Hoge stressniveaus leiden niet echt tot hoge prestaties, blijkt uit onderzoek van de Harvard Business School. Noch is pure verveling een recept voor verbetering en prestatie (geen schok daar). In plaats daarvan raden psychologen je aan om in je stress-sweet spot te blijven met slechts een beetje druk om het snelst te verbeteren.
Je comfortzone is er niet voor niets.
Het komt erop neer dat het niet heroïsch of zelfs slim is om jezelf voortdurend ver buiten de grenzen van het comfortabele te duwen. Evenmin is weigeren ver van een plek te dwalen waar je je prettig voelt een trefzekere weg naar middelmatigheid. In feite, betoogt Wilding ontroerend, is het eigenlijk een verstandige strategie voor succes op de lange termijn. Ze besluit haar artikel:
'In een wereld die steeds meer van onze tijd en aandacht vraagt, fungeren onze comfortzones als voorspelbare ruimtes van meesterschap waar we onze toevlucht kunnen zoeken als de stress te veel wordt. Ze fungeren als containers om het vertrouwen te versterken, momentum te krijgen en helder te denken. Wanneer we minder tijd besteden aan het worstelen met ongemak, kunnen we ons meer concentreren op wat het belangrijkst is. Als de mensen die zichzelf routinematig voorbij hun comfortzone duwen metaforisch uit vliegtuigen skydiven, zijn degenen onder ons die ervoor kiezen om vanuit onze comfortzones te opereren sereen stenen aan het bouwen en creëren ze een huis waarin we kunnen gedijen.'
Heeft Wilding je overtuigd?
