Doug Quint betwijfelt of hij ooit alles uit de kast zal halen voor nog een grootse winkelopening. Het kan alleen maar een anticlimax zijn. De lancering in 2011 van de eerste Big Gay Ice Cream-winkel, in East Village in New York City, 'was zo afschuwelijk en perfect dat we er op geen enkele manier in de buurt zouden kunnen komen om het te overtreffen', zegt Quint, terwijl hij herinneringen ophaalt aan de roller-derby meisjesbeveiligingsteam aan de lijn; dragqueen Ari Kiki die doet alsof ze de baby van een klant berooft; acht contrafagottisten voeren het thema uit 2001: Een ruimte-odyssee ; en Anthony Bourdain in priesterkleding die een zegen uitdeelt.
'Een klein meisje stapte de winkel binnen en was zo opgewonden dat ze zichzelf plaste', zegt Quint. 'Maar iedereen was zo opgewekt. Ze zeiden: 'Oh schat, als je moet gaan, ga dan. Jongens, kunnen we wat keukenpapier halen?' Het was duidelijk dat we op de een of andere manier een leger hadden ontwikkeld.'
prins markie dee netto waarde
Juni is de maand van de trots. Het is ook de 10e verjaardag van Big Gay Ice Cream , een vier-winkelketen in New York en Philadelphia met een onbepaald aantal nieuwe verkooppunten in de hopper en pints die verkrijgbaar zijn bij grote retailers langs beide kusten. (Het bedrijf geeft zijn inkomsten niet vrij. In de zomer heeft het ongeveer 50 mensen in dienst.) Geboren in een foodtruck door Quint en Bryan Petroff (toen een stel, nu niet), was Big Gay Ice Cream bedoeld als een leeuwerik, een beetje van uitvoerende kunst, en een korte onderbreking voor Quint, die uitgebreide examens aflegde voor zijn doctoraat in de muzikale kunsten. Tot grote vreugde en verbijstering van de oprichters is het uitgegroeid tot een van de meest onderscheidende en boeiende ijsbedrijven sinds Ben & Jerry op een koe een landelijke bekendheid heeft bereden.
Vanaf het begin heeft Petroff het merk van het bedrijf, de bron van veel van zijn populariteit, gevormd en fel bewaakt. Kleuren knallen; muziek knallen. Jane Wiedlin van de Go-Go's schreef en speelt de oorwurm van het bedrijf themalied . Het menu is overspoeld met eigenzinnigheid, zoals Ben & Jerry's, maar een titch ondeugend. De helft van de lol is om tegen de tegenpersoon te zeggen: 'Ik wil graag een Salty Pimp.' (Geïnjecteerd met dulce du leche en omhuld met chocolade, die kegel is genoemd naar het tv-programma Pimp mijn rit , hoewel de verwijzing niet duidelijk is.)
Quint zegt dat Big Gay Ice Cream niet zozeer een LGBTQ-merk is als wel een merk dat de humor, het kamp en de kitsch viert die door de homocultuur worden omarmd. Het woord 'homo', merkt hij op, verwijst naar oriëntatie, maar ook naar vreugde. De meeste mensen zouden de gedurfde strepen die langs het kegelvormige logo van het bedrijf wervelen, beschrijven als een regenboog. Maar technisch gezien is dat niet omdat de kleuren - opzettelijk - in de verkeerde volgorde staan. En ja, de smaak Dorothy - een mix van zachte vanille, dulce de leche en gemalen Nilla Wafers - knikt naar de gecodeerde term die homomannen 60 jaar geleden gebruikten om zich privé aan elkaar te identificeren. Maar andere smaaknamen komen voort uit een roman van Neil Gaiman (Quint en Petroff creëerden de met pretzels bezaaide American Globs voor de auteur toen hij hun vrachtwagen bezocht) en een Patrick Swayze-film (Rocky Roadhouse). Er is dus voor elk wat wils.
'Onze gevoeligheid is veel meer Janis Joplin ontmoet Duran Duran dan dat het een homobar is', zegt Quint. 'Mensen komen onze winkel binnen en zeggen: 'Ik kan niet geloven dat ik [de dancehit uit 1982] 'I Eat Cannibals' op je afspeellijst heb gehoord!' Daar zijn we verankerd.'
In een tijd waarin bedrijven hun overtuigingen op hun mouwen dragen, is Big Gay Ice Cream nadrukkelijk niet-politiek. Zijn naam is een lachertje, geen uitdaging, al ziet een enkele hater het niet zo. Quint zegt dat Westboro Baptist Church, een groep die graag het woord 'sodomiet' in persberichten gebruikt, hem ooit een tweet stuurde met de vraag of hij een gigantische ijstaart wilde maken met de boodschap dat het huwelijk tussen een man en een vrouw is . 'En ik tweette terug: 'Natuurlijk zal ik dat doen. En we geven al het geld aan een mensenrechtencampagne'', zegt Quint. 'Ze hebben me nooit teruggebeld.'
Een klein deel van de LGBTQ-gemeenschap is ook kritisch geweest. Quint zegt af en toe te horen van mensen die het merk een cynische marketingtruc vinden. 'Dat is helemaal maf', zegt Quint. 'Er zijn een paar keer geweest dat mensen zeiden: 'Oh, de eigenaren zijn niet eens homo's.'
Maar dat zijn slechts een paar zure tonen in wat een overweldigend meeslepend refrein is. Amanda Spurlock, senior contentstrateeg bij Google, praat over het merk sinds ze de truck 10 jaar geleden voor het eerst bezocht. Dit jaar vierde ze Valentijnsdag met haar man in een Big Gay Ice Cream-winkel. De man van Kathleen McGivney hield zo veel van het ijs dat ze voor zijn 30e verjaardag, in 2009, de vrachtwagen huurde om buiten hun gebouw te parkeren en kegels te serveren aan feestgangers, die ze had uitgedost in papieren baarden gemaakt door de Big Gay Ice om te keren Crème logo. 'Ik hou van hun inclusiviteit. Het is allemaal 'We houden van het leven en iedereen is hier welkom'', zegt McGivney, een marketingprofessional. 'De subtiele besprenkeling van' Gouden meiden referenties spreken mij ook aan.'
De gelukkigste ijsman
Quint en Petroff ontmoetten elkaar in 2007 bij een optreden van Charlotte Rae of De feiten van het leven bekendheid in het Lincoln Center Barnes & Noble. Quint was een door Julliard opgeleide freelance fagottist. Petroffs opleiding aan het Art Institute of Chicago had hem natuurlijk naar de HR van het bedrijf gebracht.
Winter: twee jaar later. Quint droomde van het vakantiebaantje dat hij zou nemen als hij de examens aan de City University van New York zou overleven. Tijdens de feestdagen had hij zich laten inspireren door 'Santaland Diaries', het naar adem snakkend grappige verslag van David Sedaris over zijn periode als elf bij Macy's. 'Ik dacht, ik ga geen tegenklusje doen', zegt Quint. 'Ik ga iets vinden dat een verhaal wordt waar ik later om kan lachen.'
Quint wist dat een vriend van de fluitist parttime in een ijscowagen had gereden, een optreden dat rijk leek aan komische levensverhalen. 'Ik vond het een heel leuk idee om de gelukkigste ijsman te zijn die ik zou kunnen zijn', zegt hij. De vriend koppelde hem aan een bedrijf dat zijn ijscowagens per dag verhuurde voor een deel van de opbrengst. Het had ook een commissaris die soft-serve mix en kegels verkocht.
hoe lang is sheinelle jones
Het was Petroff die voorstelde om het menu op te fleuren. Met vrijwel geen eetervaring dook het paar in keukentafel R&D. Ze kochten vanille-ijs, klopten het een beetje op om soft-serve na te bootsen en experimenteerden met toppings: extra vierge olijfolie, wasabi-erwtenpoeder, Sriracha. Bacon werkte niet op kegels, maar wel op sandwiches met ijs.
Quint heeft een Facebookgroep aangemaakt zodat vrienden hun avonturen konden volgen. Hij besloot het 'Big Gay Ice Cream Truck' te noemen totdat hij iets beters bedacht - en al snel besefte dat er niets beters was. 'Mensen die we niet kenden, werden lid van de groep alleen omdat ze om de naam lachten', zegt hij. Op straat maakten mensen foto's van de vrachtwagen en plaatsten deze op sociale media om de grap te delen.
De combinatie van sociale media, de relatieve nieuwigheid van speciale foodtrucks, de opkomst van geolocatie-apps zoals Foursquare en de recessie (kegels kosten een betaalbare $ 3 tot $ 6) hielden het bedrijf levendig. Quints sociale vaardigheden - Petroff was nog grotendeels bezig met zijn dagelijkse baan en bracht dus minder tijd door in de vrachtwagen - hielpen ook.
Met de vrachtwagen geparkeerd op Union Square in Manhattan, maakte Quint grapjes met alle nieuwkomers. Voor degenen die verslaafd zijn aan heroïne die een nabijgelegen methadonkliniek bezochten, zou hij butterscotch-ijscoupes aanbevelen. ('Als je junk gebruikt, word je op een bepaald punt in de high hypoglycemisch. Een butterscotch-ijscoupe is het zoetste.') Voor degenen die kettingrookten, zou hij chocolade met cayennepeper aanbevelen, 'omdat hun smaakpapillen een beetje opgeblazen.'
Pinten door heel Amerika
De zomer eindigde en daarmee, veronderstelden Quint en Petroff, hun carrière als ijscoman. Maar de sociale accounts van Big Gay Ice Cream bleven volgers trekken. 'Ik weet nog dat ik op Twitter zei: 'Willen jullie dat ik in de winter blijf twitteren als er geen vrachtwagen is, of hebben jullie liever dat ik mijn mond houd?', zegt Quint. 'En er was een volmondig 'Nee, nee, nee! Blijf bij ons!''
Dus in juni 2010 was de vrachtwagen er weer. Een paar maanden later presenteerde Rachael Ray het in haar show. 'De Big Gay Ice Cream Truck was zoveel meer dan een cool en lekker zuivelproduct', zegt Ray, die nog steeds klant is. 'Het ging erom mensen kennis te laten maken met totaal nieuwe smaken in ijs en de mentaliteit over de LGBTQ-gemeenschap te veranderen.'
Na het optreden van Rachael Ray, zegt Quint, 'begon het absurd te worden.' Lijnen werden bijna onhandelbaar en sociale media voerden het gebruikelijke vermenigvuldigingseffect uit. Terwijl ze lokale beroemdheden werden, maakten de oprichters zich zorgen dat foodtrucks over het algemeen een vermoeide scène zouden kunnen worden. Big Gay Ice Cream ging op zoek naar een huis.
hoeveel is joey mcintyre waard?
Volgens de normen van New York City was de eerste winkel van het bedrijf - in een voormalige sapbar in East Village - goedkoop. Het was klein, dus de huur was laag. Toen Quint letterlijk een aanrecht neertrapte en een gootsteen uit de muur sneed, was de lay-out goed om te gaan. Quint en Petroff kochten een paar ijsmachines voor $ 20.000 per stuk en verbeterden de bedrading voor ongeveer $ 15.000. Met huur en licenties waren de totale kosten nauwelijks meer dan $ 100.000. De spaargelden stegen met leningen van een paar vrienden.
De winkel was vanaf het begin winstgevend. Sindsdien zijn de mede-oprichters - samen met derde partner Jon Chapski, die in 2015 toetrad en eigenlijk iets weet over de voedingsindustrie - uitgebreid naar nog twee locaties in New York en één in Philadelphia. Op warme dagen vormen zich nog steeds rijen langs het blok. Slechts één toekomstige locatie - aan de Upper West Side - is definitief, maar Quint verwacht ook vestigingen aan de westkust en in Boston en Chicago.
De oprichters zijn nog niet klaar voor franchise, wat de groei zou stimuleren, maar ook homogenisering zou riskeren. 'We proberen het gevoel te geven dat elke winkel die we openen in die buurt thuishoort en we hebben niet zomaar weer een Big Gay Ice Cream binnengelaten', zegt Quint. Dus voor nu het bedrijf - dat, in tegenstelling tot concurrenten als dieet-minded Hallo Top en New Yorkse buurman Ample Hills Creamery, heeft nog nooit VC-geld ingezameld - neemt een weloverwogen benadering.
Het bedrijf is agressiever met zijn voorverpakte activiteiten, gelanceerd in 2017. Big Gay Ice Cream-pints hebben diepvriezers gekoloniseerd in CVS, Vons, Safeway, Albertsons, Shaw's en vele andere retailers. Pinten kosten ongeveer $ 5,99, wat iets hoger is dan premium-ijsjes zoals Ben & Jerry's en Haagen-Dazs, maar een ijzig koopje vergeleken met superpremiums zoals Van Leeuwen Artisan en Jeni's Splendid, die voor meer dan $ 12 worden verkocht.
De terugkeer van de Big Gay Ice Cream Truck naar de straten van Manhattan is ook mogelijk. Deze keer zal Quints gezicht echter niet dat achter het raam zijn. Hij is met zijn man naar Illinois verhuisd, hoewel hij nog steeds om de week naar New York pendelt.
Dat is OK voor Quint, die zich niet kan voorstellen de 'pure verblindende magie' van die eerste zomer in de truck te herscheppen. 'De rest van mijn leven zal ik herinneringen hebben aan die rare fantasie die ik heb beleefd', zegt hij. 'Ik denk niet dat veel mensen dat kunnen zeggen.'
