Geld bestaat eigenlijk niet.
Deze uitspraak klinkt misschien grappig van de man die er constant bij CEO's op aandringt om hun werknemers meer te betalen. Zeker, geld bestaat in die zin dat we papieren biljetten en zilveren munten in onze handen kunnen houden en de cijfers op onze bankafschriften kunnen zien stijgen en dalen. Maar de waarde van geld is in wezen denkbeeldig. De enige waarde ervan bestaat in wat wij er als samenleving aan toekennen. En helaas hebben we de neiging om het veel meer toe te kennen dan het eigenlijk waard is.
hoe lang is ree drummond pionier vrouw
Toen ik in 2015 aankondigde dat ons bedrijf een minimumloon van K zou invoeren voor alle werknemers, gebeurde er iets vreemds. Hoewel de meeste mensen enthousiast waren over de aankondiging (vooral degenen die eerder minder dan $ 70K verdienden), stopten twee mensen, die allebei ongeveer $ 75K per jaar verdienden. Ook al waren ze voorheen in alle opzichten tevreden met hun salaris en zagen ze geen loonsverlaging of uitkeringen onder het nieuwe beleid, toch vonden ze het niet eerlijk dat het loon van anderen zou stijgen terwijl dat van hen gelijk bleef. Een persoon vertelde me dat ze het gevoel had dat ze 'in de war was' omdat ze zich moest opwerken tot haar huidige salaris, waarmee ze impliceerde dat ze vond dat haar collega's ook moesten worden vertroebeld.
Deze twee medewerkers waren niet de enigen die kritiek hadden op het idee. Veel conservatieve experts beschuldigden me ervan een socialist te zijn. Het feit dat ze deze term spottend gebruikten, illustreert duidelijk hun opvattingen over hoe salaris moet worden berekend. Voor hen moet hoeveel u wordt betaald correleren met de hoeveelheid waarde die u bijdraagt aan de samenleving. Hoe harder je werkt of hoe waardevoller dat werk is, hoe meer je verdient om betaald te worden. Met andere woorden, geld is de maatstaf waaraan we de waarde van onszelf en anderen kunnen meten.
Maar dit denken is inherent gebrekkig. Om te beginnen zou je kunnen stellen dat de meest 'verdiende' werknemers - degenen die het hardst werken en/of degenen wier werk de samenleving het meest ten goede komt - zelden het best betaald worden en dat veel mensen veel betaald krijgen om relatief weinig te doen . Maar aan de andere kant vereist het gebruik van geld om succes te meten een fundamentele verkeerde interpretatie van wat geld is.
Mensen hebben geld uitgevonden omdat we een manier nodig hadden om middelen efficiënt toe te wijzen. Door een gelijk ruilmiddel af te spreken, kon de broodbakker schoenen kopen zonder te hoeven nadenken of de schoenlapper brood wilde. En door een vervangbaar bezit te accepteren in ruil voor zijn schoenen, kan de schoenlapper dat geld vervolgens gebruiken om schoenbenodigdheden of biefstuk te kopen om zijn gezin te voeden of bier om aan het eind van de dag te ontspannen.
Geld is alleen waardevol omdat het ons toegang geeft tot dingen, zoals brood of schoenen die we nodig hebben of willen, of tot nieuwe ervaringen of het vermogen om iets terug te geven. Als we direct toegang hadden tot alles wat we nodig zouden kunnen hebben, zouden we geen geld hebben. En toch streeft de overgrote meerderheid van ons geld na als zijn eigen beloning, zelfs nadat we genoeg hebben om de goederen en diensten te verkrijgen die we nodig hebben. En natuurlijk verdient de overgrote meerderheid van de wereldbevolking niet genoeg geld om in hun meest elementaire behoeften te voorzien. Maar 82 procent van de rijkdom die in 2017 werd gecreëerd, ging naar de top 1 procent van de verdieners ter wereld. Welke echte waarde zou dit geld, afgezien van een waargenomen waarde, kunnen hebben voor de rijkste mannen en vrouwen ter wereld?
Het antwoord ligt natuurlijk in de menselijke natuur. Toen ik besloot om het basissalaris bij Gravity te verhogen, koos ik het bedrag van $ 70K na het lezen van onderzoek door economen Daniel Kahneman en Angus Deaton waaruit blijkt dat iemands emotionele welzijn niet de neiging heeft om te stijgen zodra ze $ 75K of meer per jaar beginnen te verdienen . Dit onderzoek is veel geciteerd, maar het onderzoek toonde ook aan dat, terwijl ons emotionele welzijn, gedefinieerd wordt door de frequentie en intensiteit van ervaringen zoals vreugde, stress, verdriet, woede en genegenheid; wat we ook 'geluk' zouden kunnen noemen, stopt met stijgen op dit salarispunt, onze levensevaluatie - wat betekent hoe we de kwaliteit van ons leven ervaren - blijft stijgen zoals ons salaris doet. Met andere woorden, naarmate we meer geld verdienen, blijven we ons leven positiever evalueren, ook al biedt dat geld ons geen echte waarde.
hoe oud is scott conant
Dit wetende, begin ik te begrijpen waarom de twee Gravity-medewerkers besloten te stoppen na de beslissing van $ 70K. Plotseling waren ze, naar hun eigen evaluatie, relatief minder beter af dan toen bepaalde collega's aanzienlijk minder verdienden dan ze waren. Hoewel Kahneman en Deaton in hun onderzoek geen rekening hebben gehouden met vergelijkende/relatieve inkomensniveaus, weten we op basis van onze eigen observatie en ervaring dat een deel van hoe we ons leven evalueren, is door vergelijking met anderen. Ons leven is misschien niet perfect, maar zolang iemand er slechter aan toe is dan wij, gaat het relatief goed met ons.
Waarom doen we dit? Waarom blijven we, ondanks dat we de beperkingen van geld kennen, geld gebruiken als een barometer voor ons succes?
Het zit in de menselijke natuur om ons leven te willen evalueren. Wetende dat onze tijd op aarde beperkt is, worden we geconfronteerd met de mogelijkheid dat ons leven er misschien helemaal niet toe doet. En dus streven we naar een betekenis buiten onszelf, een reden om door te gaan ondanks de vergetelheid. De Bijbel vertelt ons dat 'het voor een kameel gemakkelijker is om door het oog van een naald te gaan dan voor een rijke om het koninkrijk van God binnen te gaan'. Zelfs buiten een christelijke context bevat dit vers een les. Als 'het koninkrijk van God' een betekenis vertegenwoordigt die verder gaat dan onszelf, een bestaan dat verder gaat dan dat wat we op aarde hebben, weten we dat we dat nooit zullen bereiken als geld ons enige streven is. We moeten een andere manier vinden om onszelf te meten dan dollars en centen, maar dit is veel moeilijker dan we willen toegeven. Het is gemakkelijk om naar een nummer op een loonstrookje te kijken en te zeggen: 'Ik ben beter af dan vorig jaar' of 'Ik doe het beter dan mijn buurman.' Het is veel moeilijker om onszelf te beoordelen met behulp van een metriek die niet zo gemakkelijk kan worden gekwantificeerd.
We bewijzen onszelf een slechte dienst door ons leven te evalueren met geld en niet met een complexer doelwit. We bereiden ons voor op een leven waarin we iets nastreven dat, na een bepaald punt, ons leven niet beter zal maken en in sommige gevallen zelfs erger kan maken. Want, zoals de Bijbel ons ook vertelt: 'Geld is de wortel van alle soorten kwaad', niet omdat het slecht is (dat is het niet), maar omdat het ons afleidt van de dingen die ons leven echt zin geven. We moeten onszelf uitdagen om dingen als liefde, relaties, verbinding, gerechtigheid, ervaring, naastenliefde, wijsheid en eigenwaarde te waarderen - dingen die moeilijk te meten zijn, maar die echte waarde toevoegen aan ons leven. Door dit te doen, zullen we het primaat van geld wegnemen en ons leven richten op waardevollere bezigheden, op de dingen die werkelijk bestaan.
