Afgelopen weekend zei president Obama het N-woord in het openbaar.
'Racisme, we zijn er niet van genezen', de president zei in een woord interview. 'En het is niet alleen een kwestie van niet beleefd zijn om in het openbaar n****r te zeggen. Dat is niet de maatstaf of racisme nog steeds bestaat of niet. Het is niet alleen een kwestie van openlijke discriminatie. Samenlevingen wissen niet van de ene op de andere dag alles volledig uit wat 200 tot 300 jaar geleden is gebeurd.'
hoe oud is fernando colunga
De president maakte deze opmerkingen in het licht van de tragische schietpartijen die onlangs in Charleston plaatsvonden. Andere racistisch beïnvloede gebeurtenissen, van afranselingen van de politie tot rellen in de binnenstad, hebben het land geschokt en de afgelopen jaren de roep om meer wapenbeheersing doen toenemen. En hij vestigt opnieuw de aandacht op die problemen. Zoals je je kunt voorstellen, was de reactie van de media hevig en iedereen aan beide kanten van het politieke gangpad uitte steun of verzet tegen het gebruik door de president van een woord dat zelden in het openbaar wordt geuit vanwege het aanstootgevende en controversiële karakter ervan.
Maar hij zei het. Het is een lelijk, ongelukkig woord dat lelijke, ongelukkige beelden oproept - dat van racisme, slavernij, haat en onderdrukking. Dit is geen woord dat hij wilde gebruiken, of zelfs een gesprek dat hij wilde voeren. En geloof me, hij wist welk effect het zou hebben. Deze problemen bestaan al heel lang. Er zijn velen die liever geen publieke discussie maken over racisme of wapenbeheersing. Er zijn velen die liever het N-woord en alles wat het vertegenwoordigt, niet willen horen.
Dat brengt me bij zowel Andrew als Jennifer.
Andrew (niet zijn echte naam, maar een echte persoon) is een klant van mij en een partner bij een lokaal accountantskantoor. Elke week ontvangt Andrew een lelijk, ongelukkig rapport dat ook lelijke, ongelukkige beelden van woede, frustratie, onvrede en ontevredenheid oproept. Het is het 'Open Issues'-rapport van zijn bedrijf. Daarin staat hij erop dat zijn managers aan hem rapporteren over elk openstaand klantprobleem. Er zijn klachten over service, fouten in belastingaangiften, ontevredenheid over de responstijden en andere grieven, zowel aanzienlijk als onbeduidend. Het rapport stelt zaken aan de orde waarvan hij liever niet eens op de hoogte is en die aansprakelijkheidskwesties kunnen doen rijzen of van hem kunnen eisen dat hij zich verontschuldigt of zelfs restituties doet voor uitgevoerd werk. Maar hij zoekt deze problemen op zodat hij ze kan aanpakken. Ik ken veel ondernemers die klantproblemen liever vermijden. Ze werken in de wetenschap dat er altijd problemen zullen zijn en dat ze niet allemaal kunnen worden opgelost, dus het is het beste om je alleen op de goede dingen te concentreren. Andre is niet zo.
Jennifer (die ook haar naam verandert) is een andere eigenaar van een klein bedrijf die ik ken die iets soortgelijks doet met haar werknemers. Ze maakt er een punt van om regelmatig individuele managers en andere ondergeschikten te ontmoeten. Jennifer stelt moeilijke vragen over het bedrijf, andere managers en zichzelf als werkgever. Ze wil weten welke medewerkers ongelukkig zijn en waarom. Ze graaft, met hun toestemming, in de delicate kwesties van gezondheid, betaald verlof, handicaps, prestaties en gelijk loon, zodat ze beter op de hoogte kan zijn van eventuele problemen. Er zijn veel mensen die deze delicate zaken liever niet met hun personeel bespreken, omdat ze het gewoon niet willen weten, er niets om geven of bang zijn om zichzelf bloot te stellen aan mogelijke verplichtingen. Ze vermijden de harde woorden en gedragen zich liever alsof de problemen helemaal niet bestaan en pakken ze aan als en wanneer ze zich voordoen. Zo is Jennifer niet.
hoe lang is cody bellinger
Ondernemers hebben hun eigen equivalenten van het N-woord. Onder hen is het L-woord (aansprakelijkheid). Of het A-woord (excuses). Of het R-woord (refund). Sommige ondernemers vermijden het gebruik van deze woorden ten koste van alles. Ze zijn bang voor wat ze vertegenwoordigen. Anderen zijn daar niet bang voor.
Tot eer van president Obama stuurde hij geen vertegenwoordiger om namens hem te spreken en hij gaf geen flauwe verklaring af die zijn politieke nek zou bedekken. Hij dook in het probleem met een woord waarvan hij wist dat het controversieel zou zijn, want dat is wat leiders doen. Ze gaan problemen en problemen niet uit de weg alleen omdat ze moeilijk zijn. Ze zoeken ze op en duiken erin. En jij dan? Zoek en los je actief problemen op? Loopt u weg voor werknemerskwesties alleen omdat u zich er ongemakkelijk bij voelt? Negeer je klachten van klanten of doe je alsof iedereen blij is, alleen maar omdat je je er beter door voelt? Bent u bang om feedback van uw werknemers te horen en openlijk de werkproblemen die hun leven beïnvloeden te bespreken? Wat is jouw N-woord?
