Recht uit het hart van de Startup Nation komt Silicon Wadi, een zeer openhartige documentaire die een belangrijk waarschuwend verhaal is voor iedereen die zich voorstelt een bedrijf te starten of ondernemer te worden. In Silicon Wadi volgen regisseurs Daniel Sivan en Yossi Bloch vier Israëlische startup-teams gedurende twee jaar, van concept tot financiering - of burn-out. Je kan het vinden hier.
De duidelijke en consistente boodschap is dat het erg moeilijk is om dit soort werk te doen. En dat het niet alleen lastig is voor de ondernemers. Het is net zo moeilijk (of nog moeilijker) voor hun families. Voordat een wannabe dit pad inslaat, moet je jezelf (en de mensen waar je het meest om geeft) dezelfde vraag stellen die je moet stellen voordat je geld leent aan een goede vriend: wat is belangrijker en welke zijn ben je bereid om te verliezen? Ik vertel al onze ondernemers dat er altijd meer werk is, maar je hebt maar één familie. Het opbouwen van een nieuw bedrijf is een 24/7 baan en er is geen manier om aan het eind van de dag iets op kantoor achter te laten, omdat de dag nooit eindigt.
De tweede belangrijke boodschap van de film is dat het vrij eenvoudig is om jezelf van zo ongeveer alles te overtuigen; investeerders en klanten overtuigen dat je iets echts en anders en belangrijks hebt, is een veel uitdagendere baan. Er zijn maar een paar mensen die genoeg om je geven om je de waarheid te vertellen en dat is vooral waar als de waarheid pijn doet. Maar de waarheid doet alleen pijn (zoals we in de hele film zien) als het zou moeten. Het is nooit gemakkelijk om te zeggen wat niemand wil horen.
Je zult ook een terugkerend refrein horen van een van de onderwerpen, Yosi, terwijl hij uitlegt hoe zijn idee voor Fiddme bij hem kwam. Dit zat me echt dwars. Hij zegt steeds dat hij op dat moment bij zichzelf dacht: 'Ik denk dat we een startup hebben.' Maar niemand die iets weet, wil dat horen. Zeggen 'ik denk dat we een bedrijf hebben' is goed. Zeggen 'ik denk dat we een pijnpunt en een oplossing hebben gevonden' is beter. En zeggen 'ik denk dat we veel mensen hebben die bereid zijn te betalen voor ons product of onze dienst' is het beste van alles. We hebben tegenwoordig heel veel startups - wat we zoeken zijn duurzame bedrijven. Contant geld is belangrijk, maar klanten zijn koning.
En als je goed luistert, hoor je de durfkapitalist David Blumberg een zeer kritisch concept uitleggen in de startup-wereld. Een beetje vroeg zijn is oké, maar te vroeg zijn betekent dat je sterft. En hier is een weinig bekend feit: de grootste bepalende factor voor het succes van een startup is timing. Niet het idee. Niet het team, en niet de financiering. Je moet op het juiste moment op de juiste plaats zijn om de bliksem te laten inslaan. En het helpt ook een hele hoop om geluk te hebben.
Ik was niet gek over hoe een van de verhalen eindigde (hier is geen spoilerwaarschuwing vereist) omdat het een van de slechtst mogelijke berichten in onze branche bevestigde, namelijk dat het beter is om geluk te hebben dan slim of hardwerkend. Er is zelfs een geweldig nieuw boek van Randall Lane, genaamd You Only Have to be Right Once, dat de verhalen vertelt van onze laatste oogst van een dozijn tech-miljardairs en je met exact dezelfde indruk achterlaat dat - met de mogelijke uitzondering van Mark Zuckerberg - de rest van de nieuwe generatie superheldondernemers had tegenwoordig net zo goed een taxi kunnen besturen of als computertechnicus kunnen werken.
En de laatste, zeer leerzame boodschap (voornamelijk voor Israëli's in plaats van in de VS gevestigde ondernemers) is dat het een domme verspilling van tijd en moeite is om van Tel Aviv naar de vallei te gaan op zoek naar je pot met goud. Contant geld is tegenwoordig overal in de Verenigde Staten, maar veel meer dan kapitaal, bedrijven hebben klanten nodig om te slagen en er zijn GEEN klanten aan de kust. Als je een echt bedrijf wilt opbouwen, moet je zijn waar de kopers zijn en dat is in plaatsen als Chicago en niet in San Francisco.
Nog een laatste gedachte, die volgens mij de film ook duidelijk maakt. Het is zeker een zwaar leven en een hobbelige weg, maar voor een bepaald soort mensen is het de enige manier om te leven. We brengen een groot deel van ons leven door met werken en het grootste voorrecht en de grootste vreugde die er is, is om elke dag op te staan en iets te doen waar je enthousiast en enthousiast over kunt zijn.
