Zelfs als je niet van fitness houdt, heb je er wel eens van gehoord Spartaanse race . Spartaanse evenementen bevatten natuurlijke en door de mens gemaakte obstakels die speciaal zijn ontworpen om je conditie te testen - en je vastberadenheid en wilskracht. Je weet dat rennen, klimmen, tillen, kruipen, dragen, balanceren, gooien, springen erbij komt kijken - evenals tal van obstakels zoals modder, willekeurig prikkeldraad, af en toe een vuurplaats ...
Maar wat je misschien niet weet, is dat Spartan Race het geesteskind is van één man: Joe De Sena, een deelnemer aan endurance-evenementen en serie-ondernemer. Beginnend met één race in Burlington, Vermont, heeft hij Spartan uitgebouwd tot 's werelds grootste merk voor hindernisraces en endurance. Jaarlijks nemen meer dan een miljoen deelnemers deel aan meer dan 200 evenementen in 30 landen over de hele wereld.
En hij heeft net de nieuwe gelanceerd SpartanX Leiderschapsforum , een reeks evenementen die zijn ontworpen om leiders en teams te helpen beter om te gaan met onvoorziene obstakels, problemen op te lossen en gefocust te blijven te midden van onzekerheid en chaos.
netto waarde van David Bromstad
Hoe heeft hij dat voor elkaar gekregen? Goede vraag - dus vroeg ik hem. (En terwijl we spraken, deed hij touwtrekken en zijn ademhaling veranderde nooit. Joe heeft niet alleen een lifestyle-merk opgebouwd, hij leeft die levensstijl.)
Voor veel ondernemers is de oorsprong van hun bedrijf terug te voeren op de kindertijd. Dat geldt zeker voor jou.
Terugkijkend heb ik echt geluk gehad. Ik ben geboren in 1969 en opgegroeid in Queens. Op een willekeurige dag in 1972 loopt mijn moeder een natuurvoedingswinkel binnen, waarschijnlijk de enige in die tijd in heel NYC. Er is een 70-jarige Indiase goeroe binnen die toevallig is aangekomen van JFK (luchthaven). Ze begint met hem te praten, en dat gesprek zorgt ervoor dat ze haar manier van leven volledig verandert.
Ze koopt meteen het idee van yoga, meditatie, veganistisch eten. Ze komt die dag thuis en in plaats van worstjes en paprika's te dragen, komt ze binnen met een hele hoop tarwekiemen en deze papieren zak. (Lacht.)
Later verhuisde ze ons naar Ithaca, New York, een studentenstad. Ze had monniken in de woonkamer, mensen die yogalessen volgden. Ik heb het enorm afgewezen. Het was beschamend. Ik kon geen vrienden meenemen.
Ik neem aan dat je het niet voor altijd hebt afgewezen.
Ik snapte het helemaal niet, maar het bracht me wel op nieuwe ideeën.
En mensen bleven tegen mijn zus en mij fluisteren over hoe ze hun leven had veranderd. Dat raakte een snaar. Dus na verloop van tijd begon ik gezond en fit te willen zijn.
Natuurlijk heb ik mijn ruige Queens-edit erop toegepast. Ik ging gewoon mensen naar de sportschool brengen en met gewichten gooien. (Lacht.)
Maar ik heb ook een flexibiliteitscomponent toegevoegd. Mijn moeder zei altijd: 'Je kunt sterk worden, maar je moet ook lenig en mobiel zijn, want anders houden blessures je tegen om te doen wat je wilt doen.' Ik luisterde, want in tegenstelling tot mediteren leek dat een praktische benadering. (Lacht.)
Dus begon ik al mijn vrienden in Queens te bekeren.
Het klinkt alsof fitness belangrijk voor je was, maar dat gold ook voor het betrekken van andere mensen.
Ja, dat is altijd belangrijk voor me geweest. Maar ik was niet altijd zo goed in het vinden van de juiste manier om andere mensen erbij te betrekken.
In 1990 creëerde ik bijvoorbeeld wat ik een 'gevangenistraining' noemde. Maar niemand wilde het met mij doen, behalve een paar jongens die net uit de gevangenis waren gekomen. (Lacht.)
Ik kon het ze niet echt kwalijk nemen. De training bestond uit 120 sets gewichten, inclusief mobiliteit en flexibiliteit. Het duurde maar een uur, want we deden het zonder rust. Maar het was brutaal. Het was krankzinnig.
We hebben bijvoorbeeld vier sets benen gedaan, elke set 25 herhalingen: squats, leg extensions, leg curls, calf raises. Dat zijn 100 herhalingen voor elke oefening. Je deed de ene oefening, ging meteen naar de volgende, naar de volgende...
Dan zou je schouders doen: vier sets, 25 herhalingen van overhead presses, laterale raises, front raises, voorovergebogen omgekeerde vliegen, en tussen lichaamsdelen zouden we flexibiliteit en mobiliteit doen.
Je moest binnen een uur klaar zijn, en toen je klaar was, wilde je zelfmoord plegen. Het was geweldig. (Lacht.)
En mensen die eraan vast zitten?
Ja - en ik hoorde dezelfde dingen die ik over mijn moeder had gehoord. Het was hetzelfde verhaal -- wat ik deed was mensen transformeren. En dat vond ik geweldig.
Fast-forward een paar jaar en ik ben op Wall Street. Financieel gaat het goed met me, maar ik voel me ongezond.
Dus begin ik met yoga. Ik ben een beetje ouder, maak me geen zorgen over wat mensen zouden zeggen als ik naar yogales ga, en ik zou de klas uitlopen met een gloednieuw gevoel. Als mensen in een fabriek werden gebouwd, was het alsof ik net van de fabrieksvloer kwam. Ik werd helemaal verliefd op yoga.
Dat is gênant, want 20 jaar eerder had mijn moeder me gesmeekt om het elke dag te doen.
Toen kwam ik avontuurlijk racen tegen -- en al snel, op vrije dagen, weekenden, vakanties, enz., deed ik avontuurlijke races.
Logisch, want je wist duidelijk hoe je jezelf moest pushen, hoe je moest blijven knarsen.
Dat is waar, maar ik hield ook van de evenementen: peddelen, klimmen, fietsen -- ik voelde me niet te stoppen.
Maar ja, ik wist wel hoe ik moest trainen. Ik had al deze spullen in mijn gereedschapskist van al die jaren. En ik begreep dat ik een race van 500 mijl kon afmaken zolang ik niet geblesseerd raakte. Ik moest heel goed op mijn lichaam letten.
En ik moest goed op mijn geest letten. Het is een gek voorbeeld, maar als ik op de achtste dag van een race was en ik was uitgeput, in plaats van naar een controlepost te gaan waar het gemakkelijk was om een dutje te doen, en dan waarschijnlijk op te geven, deed ik een dutje in de regen en koud, dus er was geen manier om te stoppen toen ik wakker werd. Toen ik bij het checkpoint aankwam, kon ik gewoon doordrukken.
Dat doe ik met fietsen. Als ik er zeker van wil zijn dat ik bijvoorbeeld 80 mijl rijd, rijd ik 40 mijl van huis in één richting; dat betekent dat ik de rest van de rit niet kan redden. Als ik naar huis wil, moet ik de overige 40 doen.
Ja. Zelfde principe.
Ik heb al deze dingen geleerd om echt in harmonie te zijn met mijn lichaam en mijn geest. Ik heb geleerd om door schijnbaar onmogelijke gebeurtenissen heen te komen.
Dat maakte me nog beter in het bedrijfsleven. Dat maakte me een betere vriend voor mensen. Je wordt nederiger. Je zweet de kleine dingen niet. Niets maakt je van streek, want hoewel iets misschien slecht lijkt, verhonger je in ieder geval niet letterlijk. (Lacht.)
Omdat ik een ondernemer in hart en nieren ben, realiseerde ik me dat ik hiermee een bedrijf kon beginnen. Als ik ergens goed in ben, is het mensen transformeren. Ik hou er echt van om levens te veranderen.
Ik kan de meest onwaarschijnlijke mensen laten rennen, burpees doen, trappen doen. Zet me overal ter wereld en ik kan mensen in beweging krijgen.
Alleen omdat je een bedrijf wilt opbouwen uit iets waar je van houdt, betekent het hebben van dat niveau van passie nog steeds niet dat het gemakkelijk is.
Je hebt gelijk. Ik zette gekke races op. Ik organiseerde extreem slopende evenementen. En bijna niemand kwam opdagen.
Ik moest mensen overtuigen dat ze naar een barbecue gingen, en toen stonden ze aan de start. Zo kreeg ik mensen naar een race. (Lacht.)
Ook al verloor ik geld, ik vond het geweldig. Maar het was te moeilijk. De gebeurtenissen waren te gek. Je moet mensen ontmoeten waar ze zijn.
Net zoals mijn moeder me niet aan yoga kon krijgen toen ik jong was. Je moet mensen ontmoeten waar ze zijn.
We zijn nu succesvol, niet omdat het gemakkelijk is -- Spartaanse races zijn erg zwaar -- maar ze zijn te doen. Als je bereid bent om te trainen en vervolgens hard werkt en doorzet en doorzet, zowel fysiek als mentaal, kun je een Spartaan worden.
Dat brengt een interessant punt naar voren. Waar komt 'Spartaans' qua merk vandaan?
Dat is een onderdeel waar we echt geluk mee hebben gehad. Eerst het woord Spartaans is krachtig. Dat onze concurrenten zichzelf met dat woord kunnen definiëren, helpt ons echt. Je moet Spartaans verdienen. Je vrienden snappen het als je ze vertelt waarom je traint. Ze respecteren je. Ze aanmoedigen u.
Ik weet dat je een fietser bent, en dat respecteer ik, maar het is moeilijk om mensen ertoe te brengen 100 mijl te fietsen.
Het is een stuk makkelijker om mensen onder prikkeldraad door te laten kruipen, over muren te springen, door vuur te springen... Het is alsof je een dag een SEAL of een Ranger bent. Het is niet die lineaire acht uur van gewoon een ritje maken.
Het menselijk lichaam is bedoeld om te springen, te kruipen, om dingen te doen waarvoor we zijn ontworpen. Het is niet de bedoeling dat we acht uur op een fiets zitten en eindigen met een zere kont. (Lacht.)
Je hebt lang geworsteld om het bedrijf op gang te krijgen. Wanneer wist je dat je echt iets had?
We werkten in dit kleine kantoor in Vermont en verbrandden geld als kolen in een oven. Een van de jongens in ons team van vijf of zes mensen sliep op kantoor op een matras.
Hij kwam naar me toe en zei: 'O, mijn god, we hebben zojuist een enorm aantal aanmeldingen gehad.'
Ik zei: 'Je moet het mis hebben. Er moet een probleem in het systeem zijn.' Hij keek nog een keer en zei: 'Nee, het is gebeurd.'
Dat was het moment. Dat was het keerpunt.
Maar de dingen die tot dat moment leidden ... Het duurde gewoon even voordat de wereld verbinding maakte met wat Spartan werkelijk was. Een race op één plek maakte een beetje lawaai, maar toen we er eenmaal 10 of 12 hadden op verschillende locaties, met mensen die zo verbonden waren met internet, maakte dat genoeg lawaai.
Als ik terugkijk, zou ik willen dat ik een paar MIT-genieën had gevonden om erachter te komen hoe we succesvol zouden worden, maar dat deden we niet. We gingen net zo lang door tot het werkte.
Heb je het bijna opgegeven?
Elke intelligente persoon zou me gezegd hebben de stekker eruit te trekken. Ik heb vele malen bijna de stekker eruit getrokken.
Ik was een keer aan het skiën met mijn kinderen en ik herinner me dat ik dacht: 'Het is geweldig om op deze skilift te zitten, maar ik sta op het punt om failliet te gaan.'
Dus belde ik een vriend en zei: 'Kijk: ik heb geen businessplan, maar ik heb voor maandag een miljoen dollar nodig.' Hij verzamelde een paar mensen en zij stuurden het.
Mensen om geld vragen is een van de moeilijkste telefoontjes die je kunt plegen.
Ik ben een groot voorstander van het netwerk. In de buurt waar ik opgroeide, zelfs als je geen geld had, betaalde je nog steeds voor het avondeten. Je zorgde voor mensen.
En je maakte je geen zorgen om het terug te krijgen. Je zet bij wijze van spreken altijd geld op de bank. Doe dat met 100 mensen, en 99 keer krijg je misschien nooit iets terug, maar toch, in de loop van je leven, komt het 20-voudig terug.
De telefoon kunnen opnemen en een miljoen dollar kunnen krijgen wanneer ik het echt nodig had, dat is een bewijs van die aanpak.
Veel mensen zijn kortetermijndenkers. Ik ben een lange-game type.
Is het uiteindelijk niet de manier waarop Spartan succesvol werd?
O, absoluut. Niets wat ik deed was leerboek. Niets van wat ik deed was slim. Ik deed zowat alles verkeerd.
Pure veerkracht -- zo werden we succesvol.
Dat geldt voor veel bedrijven. Bedrijven vereisen dat je verder gaat dan plaatsen waar de meeste mensen zouden stoppen.
Lange tijd ging bijna niets goed voor ons. De timing was slecht; mensen waren niet klaar voor wat we aan het doen waren. Het enige geluk dat we hadden, was dat ik niet stopte.
Het was deels omdat ik echt het gevoel had dat we iets hadden, maar ook omdat ik zo geïnvesteerd en financieel zo op de kop raakte dat succes echt de enige optie was. Ik moest naar het licht aan het einde van de tunnel, anders zou ik in de tunnel bedolven worden. (Lacht.)
Spartan is enorm succesvol, zowel als bedrijf als als merk. Waar ga je heen?
Simpel: mijn doel is om 100 miljoen levens te veranderen. Dat betekent dat ik nog 95 miljoen te gaan heb.
wat is de nationaliteit van prins royce?
De enige manier om dat te doen is om Spartan echt uit te laten groeien tot een lifestyle merk. Ik wil het naar een plek brengen waar iemand misschien nooit een race zal doen, maar ze zullen een aantal push-ups doen. Of ze doen 30 burpees per dag. Of ze verbinden zich ertoe om naar yoga te gaan.
We willen dat mensen doen wat ze normaal doen, maar dan op een Spartaanse manier. Misschien is dat een dag in de week vasten. Of het opgeven van een dessert voor een dag. Of een uitdaging aangaan die je altijd al hebt willen aangaan.
Maar er is een belangrijk onderdeel van 'lifestyle-merk'. Ralph Lauren is een lifestyle-merk, maar hoeveel mensen wonen op boerderijen en springen op paarden?
We willen een merk zijn dat je echt leeft.
Dat lijkt de drijfveer achter je podcast te zijn, Spartaans Op! (Wat geweldig is, ook al heb je me nog nooit aan de lijn gehad.) De discussies gaan veel verder dan endurance racen.
Een ander ding dat me altijd gek heeft gemaakt, is hoeveel zakenmensen economisch succesvol zijn, maar hun gezondheid volledig verknoeien. Ze werken tot ze 60 zijn, gaan met pensioen en sterven.
Het doel van de podcast is om mensen zoals bijvoorbeeld Richard Branson te interviewen en erachter te komen wat ze doen om succesvol te zijn. Wat kunnen we van hen leren?
Of neem Jorge Lemann, een van de oprichters van 3G Capital. Ze bezitten Burger King, Heinz, enz. Ik heb een dag met hem doorgebracht. Hij is erin geslaagd om gezond te blijven, fit te blijven en ook een van de rijkste mensen ter wereld te worden.
Hij is een goed voorbeeld van wat ik wil dat het merk is.
En dat is het beste deel van het bouwen van het Spartan-merk. Ik hou gewoon van wat ik mag doen.
Ik mag levens helpen transformeren. Beter dan dat wordt het niet.
