Toen Neil Singh op een avond in maart 2011 op zijn computer inlogde om stands voor zijn iPad te onderzoeken, had hij nooit gedacht dat hij een ondernemer zou aanklagen die hij nog nooit had ontmoet, en die ondernemer uiteindelijk tot faillissement zou dwingen.
Na een tijdje op internet te hebben gesurft, kwam Singh, een verzekeringsadvocaat uit Phoenix, Arizona, per ongeluk terecht op de crowdfundingsite Kickstarter. Hij stuitte op een pagina waarop reclame werd gemaakt voor een iPad-standaard genaamd de Hanfree. Singh was niet bekend met het platform van Kickstarter, maar hij hield van wat hij op het scherm zag: een standaard met een flexibele nek zodat de gebruiker de iPad op elk plat oppervlak kon plaatsen.
hoe oud is daisy marquez
De pagina bevatte foto's van het product en een strakke video waarin de Hanfree te zien is op verschillende plekken rond een loft-appartement versierd met teruggewonnen houten dressoirs en een design wandklok. De taal op de site leek optimistisch:
- 'Voor een toezegging van pre-order je Hanfree.'
- 'Hanfree wordt gemaakt van materialen van de hoogste kwaliteit en gemaakt in de Verenigde Staten.'
- 'De limited edition Hanfree wordt in San Francisco gemaakt van duurzaam beboste elzenhout, genummerd en gesigneerd door de ontwerpers.'
De pagina bevatte een foto van het vroege prototype en foto's van de maker van de Hanfree, Seth Quest, een ontwerper in San Francisco.
Voor minder dan honderd dollar, dacht Singh, waarom niet?
'Ik wist niets van Kickstarter', zegt hij. 'Ik was een typische geldschieter zoals iedereen. Ik kwam deze iPad-standaard tegen. Voor mij leek het een cool ding dat je kon kopen. 'Als je me $ 70 geeft, stuur ik je er een.' Ik heb geen due diligence gedaan. Ik vond niet dat ik dat moest doen. Ik investeer niet. Ik doe niet dezelfde dingen die een potentiële aandeelhouder zou doen. Ik koop gewoon een product.'
De zaak Hanfree dient als een allegorie voor Kickstarter's groeipijnen als crowdfundingplatform, een grotendeels nieuwe en ongereguleerde wereld waarin iedereen met een idee - goed of slecht - betaald kan worden om het te creëren, grotendeels zonder enig doorlichtings- of goedkeuringsproces van de website zelf. Het dwingt de discussie af wat Kickstarter verschuldigd is aan de mensen die de dienst gebruiken. En de zaak roept fundamentele vragen op die de kern raken van wat 'crowdfunden' in de eerste plaats betekent, wanneer er geen klanten zijn (alleen donateurs), geen producten (alleen projecten), geen bedrijfseigenaren (alleen makers) en geen betalingen (alleen toezeggingen).
Sinds de oprichting heeft Kickstarter zijn externe berichtgeving gefocust als een 'financieringsplatform voor creatieve projecten', maar naarmate meer ondernemers de site beginnen te gebruiken om fysieke projecten te financieren, wordt vraagtekens gezet bij wat precies een 'project' is.
In het geval van Hanfree was Singh niet de enige die vond dat het product er goed uitzag. Op 11 mei 2011 bereikte de Hanfree zijn doel van $ 10.000, en nog wat. In totaal haalden Seth Quest en zijn zakenpartner, Juan Cespedes, $ 35.004 op van 440 donateurs - een gemiddelde van ongeveer $ 80 voor elke investeerder.
Het feest rond het financieringssucces van het project was echter van korte duur. Eenmaal gefinancierd, moest Quest de stands bouwen, vervaardigen en naar zijn geldschieters verzenden. Dit werd al snel problematisch.
'Ze kunnen je afbreken als je faalt. '
Quest, productontwerper van beroep, was nog nooit eerder een bedrijf begonnen. En hij had nog nooit een product gemaakt. Weken - toen maanden - gingen voorbij zonder product en zonder update voor de donateurs. Hanfree's Kickstarter-pagina, met meer dan 600 reacties, werd een klankbord voor de frustratie - en woede - van de meest vocale supporters, vooral Neil Singh.
Op 2 augustus 2011, bijna vijf maanden nadat Singh zijn $ 70 had toegezegd, schreef Quest: 'Wat de tijdlijn betreft, onderhandelen we nog steeds met fabrikanten en verwachten we dat alle onderdelen half oktober voor Hanfree kunnen worden geassembleerd, en zetten we een nieuwe doel om op 1 november te verzenden.'
1 november kwam en ging. 'Ik zou zeggen dat het tijd is voor een nieuwe update', schreef een financier.
Vier weken later, op 28 november 2011, plaatste Quest een update waarin hij uitlegde dat het Hanfree-project officieel was mislukt en dat hij van plan was geld terug te geven aan donateurs.
Het was niet genoeg voor Singh. De voorwaarden van Kickstarter maken duidelijk dat projectontwikkelaars 'elke geldschieter moeten terugbetalen wiens beloning ze niet kunnen of kunnen vervullen'. Dus toen weken verstreken zonder dat hij er een kreeg, dreigde Singh met een rechtszaak.
Andere geldschieters, zoals Aza Summers, waren het niet eens met Singhs benadering. 'Degenen in deze thread die Seth behandelen met zulke harde oordelen en dreigementen met een rechtszaak (meer dan een belofte van $ 50 of $ 100?!) Zijn niet het soort mensen waarvan ik zou verwachten dat ze het gebruikelijke type kickstarter [sic] backer zijn,' Summers schreef. 'Het lijkt mij dat Seth in goed, zij het naïef, geloof heeft gehandeld en zijn best zal doen om ons geldschieters te compenseren, hetzij door het project vooruit te helpen, hetzij door een schikkingsvoorstel te doen.'
Maar Singh was onvermurwbaar.
'Seth stopte gewoon, en stopte, en stopte,' zegt Singh. 'Voor mij is dit de reden waarom ik advocaat ben geworden. Ik denk dat ik meer een idealist ben dan iets anders. Het vinkte me gewoon af.'
In mei 2012 diende Singh papierwerk in bij het Gerechtshof van Arizona, waarbij hij contractbreuk aanhaalde. Hij vervolgde zowel Quest als zijn zakenpartner, Juan Cespedes, hoewel hij uiteindelijk de zaak tegen Cespedes liet vallen.
Je donateurs kunnen je enorme steun geven, maar ze kunnen je ook afbreken als je faalt. -Seth Quest
Ongeveer 750 mijl verderop in San Francisco, had Seth Quest pijn op de borst veroorzaakt door angst. Hij sliep niet, zegt hij.
Omdat hij Hanfree nooit heeft opgenomen, was Quest persoonlijk aansprakelijk voor de terugbetalingen. Maar het geld van de geldschieters was op, besteed aan ingenieurs en contractfabrikanten. De rechtszaak dwong hem tot faillissement. Vanaf daar werd het alleen maar erger.
Later dat jaar verhuisde Quest naar Brooklyn, maar vanwege de schade aan zijn reputatie kon hij alleen parttime werk vinden in wat hij een niet-ontwerpgerelateerd veld noemt. Om met zijn angst en hypertensie om te gaan, pakte hij yoga op en ging hij naar een boksschool. Tegenwoordig gaat het beter met hem, maar het is een deel van zijn leven waarvan hij hoopt verder te gaan.
'Als je faalt op Kickstarter, is dat een heel publieke mislukking', zegt Quest. 'Het heeft mijn carrière zeker flink doen ontsporen. Je donateurs kunnen je enorm steunen, maar ze kunnen je ook afbreken als je faalt.'
'Meer domheid dan fraude.'
Dus wat gebeurde er? Ten eerste had Quest nog geen contracten voordat hij op Kickstarter ging - een beginnersfout. Toen de Hanfree eenmaal was gefinancierd, zegt Quest, begon hij contracten te sluiten met fabrikanten van accessoires in China, Singapore en Los Angeles. Maar omdat die fabrikanten precies konden zien hoeveel geld Quest had ingezameld op Kickstarter, zegt Quest dat ze te veel invloed hebben gekregen in de onderhandelingen, waardoor de marges van het product werden aangetast. Het werd al snel te duur om het product met het ingezamelde geld te maken.
Tegelijkertijd begon de relatie van Quest met zijn Hanfree-team uit elkaar te vallen. 'Een van de mensen in mijn team eiste 50% van het bedrijf op en hield de ontwerpbestanden gegijzeld', zegt Quest. Maar uiteindelijk zegt Quest dat Hanfree 'mislukte vanwege complicaties met engineering'.
Vanwege de turbulente relatie met zijn team was hij niet in staat externe investeringen aan te trekken.
Singh heeft zijn eigen hypothese. 'Ik ben ervan overtuigd dat dit meer domheid was dan bedrog. Hij heeft hier gewoon niet goed over nagedacht.'
Volgens Singh was zijn rechtszaak de eerste die ooit werd aangespannen tegen een projectontwikkelaar op Kickstarter, maar hij heeft het gevoel dat dit niet de laatste zal zijn.
mikey teutul netto waarde 2016
Verwarring over de missie van de site lijkt vrij wijdverbreid te zijn. In september 2012 hebben de medeoprichters van het in New York City gevestigde bedrijf dit probleem in een blogpost getiteld 'Kickstarter is geen winkel.'
'Het is moeilijk in te schatten hoeveel mensen het gevoel hebben dat ze in een winkel winkelen als ze projecten op Kickstarter steunen, maar we willen er zeker van zijn dat het niemand is', schreven de oprichters. 'Vandaag introduceren we een aantal wijzigingen om te benadrukken dat Kickstarter geen winkel is - het is een nieuwe manier voor makers en publiek om samen dingen te maken. We willen u nu graag door deze veranderingen leiden.'
Misschien wel de belangrijkste verandering die de oprichters die dag aankondigden, was dat projectontwikkelaars in hun projectvoorstellen moeten verwijzen naar specifieke 'risico's en uitdagingen'. (Het is onduidelijk of de Hanfree-zaak hun beslissing om deze wijzigingen aan te brengen heeft beïnvloed, maar het lijkt waarschijnlijk.) Het bedrijf introduceerde ook verschillende nieuwe hardware- en productontwerpprojectrichtlijnen, die productsimulaties en renderings verboden. Tegenwoordig zouden veel van de weergaven op Hanfree's Kickstarter-pagina - zoals die glanzende video van het loft-appartement - niet zijn toegestaan.
De oprichters sloten het bericht af met de woorden: 'We hopen dat deze updates versterken dat Kickstarter geen traditionele winkelervaring is en het unieke karakter van Kickstarter onderstrepen.'
'Hoop' is hier het operatieve woord. Het is misschien niet genoeg. Kickstarter wordt snel een van de meest populaire methoden voor ondernemers om de creatie van hun producten te financieren. Deze week pochte het bedrijf in een samenvatting aan het einde van het jaar dat in 2012 17 projecten $ 1 miljoen of meer hebben opgehaald, waaronder de Pebble Watch, het meeste geld dat ooit door een crowdfunded project is opgehaald, met $ 10,3 miljoen aan toezeggingen.
De oprichters erkennen dit probleem zeker ('It's not Best Buy', een van de medeoprichters van het bedrijf, Perry Chen,kort geledenzei van de site), maar naarmate het aan populariteit wint en gebruikers aantrekt die misschien niet bekend zijn met zijn missie, wordt het steeds belangrijker dat Kickstarter een manier vindt om deze boodschap duidelijk en beknopt over zijn hele site en op zijn projectpagina's te communiceren - donateurs weten dat ze niet echt een afgewerkt product kopen.
Om eerlijk te zijn, werkt Kickstarter er hard aan om de boodschap duidelijker te maken. In augustus 2011 begon het bedrijf projectontwikkelaars te verplichten om een 'geschatte leverdatum' op te nemen voor alle projectresultaten. En vanaf mei 2012, wanneer een gebruiker op 'Belofte' op een projectpagina klikt, geeft Kickstarter nu een bericht weer in de rechterbovenhoek van de pagina: 'Kickstarter garandeert geen projecten of onderzoekt het vermogen van een maker om hun project te voltooien. Het is de verantwoordelijkheid van de maker van het project om hun project af te ronden zoals beloofd, en de claims van dit project zijn alleen van hen.'
Kickstarter was niet onmiddellijk beschikbaar om commentaar te geven op dit verhaal.
Meer geld, meer problemen.
Natuurlijk is het niet allemaal slecht. De oorsprong van Kickstarter - vooral in muziek, kunst en film - heeft honderden, zo niet duizenden lovenswaardige, boeiende en bekroonde projecten gefinancierd. Het idee voor het bedrijf ontstond in 2002 toen Perry Chen, de medeoprichters van een site, een concert van $ 20.000 in New Orleans wilde organiseren, maar niet het geld had om een locatie te beveiligen. Sommige projecten kregen ook lovende kritieken: ongeveer 10% van de films op Sundance dit jaar hebben bijvoorbeeld Kickstarter-roots.
Maar de kennis en ervaring die nodig is om een fysiek product te maken - een product dat vaak in het buitenland moet worden vervaardigd - is afhankelijk van een andere reeks vaardigheden en relaties. Simpel gezegd: Ondernemerschap is niet kunst.
Voor niet-ingewijden kan het maken van fysieke producten een ongelooflijk lastige zaak zijn, vooral als het gaat om contractproductie, het ontwerpen van productruns, het beheren van voorraad, verzending, logistiek, enz. Quest is zeker niet de enige Kickstarter-gebruiker die dat ontdekt.
Neem bijvoorbeeld Flint en Tinder. In april 2012 stelde de in Brooklyn gevestigde ondergoedfabrikant een doel van $ 30.000 op om ondergoed van Amerikaanse makelij te maken, maar haalde bijna $ 300.000 op. Hoewel de buitenmaatse backing misschien een succes lijkt voor de maker, Jake Bronstein, creëerde het een productie- en logistieke nachtmerrie. Met al zijn nieuwe 'klanten' vertelden zijn fabrikanten hem dat ze zijn tijdsbestek voor verzending niet meer zouden kunnen halen. Uiteindelijk heeft hij de artikelen drie maanden te laat verzonden, en alleen omdat hij was in staat om bijna $ 1 miljoen aan risicokapitaal veilig te stellen.
Terwijl 'de overgrote meerderheid van de oprichters probeert producten te leveren die aan financiers zijn beloofd', blijkt uit een onderzoek uit juli 2012 van professor Ethan Mollick, professor aan de Universiteit van Pennsylvania, 'relatief weinigen doen dit tijdig, een probleem verergerd in grote of overgefinancierde projecten.' Mollick onderzocht een dataset van 47.000 Kickstarter-projecten voor een bedrag van $ 198 miljoen aan bijdragen.
In totaal ontdekte Mollick dat 75% van de bedrijven producten later levert dan beloofd. Klanttevredenheid is ook een issue. Veel geldschieters hebben immers hoge verwachtingen van producten die nog niet eens bestaan.
De valkuilen van dom geld
Ongeveer zes maanden geleden leerde Sam Fellig, een ondernemer uit Brooklyn, zichzelf coderen en richtte Outgrow.me , een marktplaats voor succesvol gefinancierde - maar niet noodzakelijk succesvol gecreëerde - Kickstarter- en Indiegogo-projecten. Het is een interessant bedrijf, vooral in het licht van deze zorgen.
Voorlopig verdient Outgrow.me inkomsten door met succes gefinancierde - en succesvol gemaakte - projecten te verkopen. Fellig legt uit dat hij een kleine hoeveelheid voorraad tegen groothandelsprijzen heeft overgenomen van deze crowdfunding-ontwerpers en hun artikelen rechtstreeks op zijn site doorverkoopt voor winst.
Ik denk dat de meeste mensen denken dat er een ontwerper is die 's avonds laat in zijn bedrijf werkt en dat hij een geniaal idee heeft voor een project dat verband houdt met wat hij doet, maar de realiteit is dat het over het algemeen iedereen is. Iedereen kan die Kickstarter-savant zijn. -Sam Fellig
De ervaring heeft Fellig inzicht gegeven in de wereld van crowdfunding. Een paar maanden nadat Outgrow.me was gelanceerd, begon Fellig belangstelling te krijgen van de ontwerpers zelf, die hem verzochten hun items uit te lichten. Hij ontmoette een aantal van hen en hoewel hij de passie van deze ontwerpers voor hun producten herkende, was hij verontrust door hun gebrek aan zakelijk inzicht.
'Ik weet niet zeker of ik het woord naïef zou gebruiken, maar onervaren zijn ze zeker', zegt hij. 'Ik heb gesproken met verschillende ontwerpers die zijn gefinancierd - in de honderdduizenden [range]. En ik vroeg hen: 'Hoeveel van jullie hebben ervaring met het project dat je hebt gemaakt?' Er was er geen. Dat is best opmerkelijk. Ik denk dat de meeste mensen denken dat er een ontwerper is die 's avonds laat in zijn bedrijf werkt en dat hij een geniaal idee heeft voor een project dat verband houdt met wat hij doet, maar de realiteit is dat het over het algemeen iedereen is. Iedereen kan die Kickstarter-savant zijn.'
Hij voegt eraan toe: 'Dit hele idee van crowdfunding is dat je vaak VC's kwijtraakt. Het gaat niet alleen om dom geld krijgen - je wilt slim geld. En dat verlies je als je de crowdfundingroute doorloopt. Je verliest het slimme geld.'
Het personeel van Kickstarter erkent dit probleem, maar lijkt het te zien als een gevaar voor de gebruiker dat niet hun verantwoordelijkheid is. Als je de voorwaarden van Kickstarter aandachtig leest, kun je zien hoe het bedrijf nogal botweg de relatie tussen geldschieter en maker opzet om zichzelf te vrijwaren van juridische stappen, mocht een succesvol gefinancierde campagne niets opleveren:
Door een fondsenwervingscampagne op Kickstarter te maken, biedt u als Project Creator het publiek de mogelijkheid om een contract met u aan te gaan. Door een inzamelingsactie op Kickstarter te steunen, accepteert u als Backer dat aanbod en komt het contract tussen Backer en Project Creator tot stand. Kickstarter is geen partij bij die overeenkomst tussen de Backer en Project Creator . Alle transacties zijn uitsluitend tussen gebruikers .
Tegelijkertijd ontvangt Kickstarter een commissie van 5% op succesvol gefinancierde projecten, los van of de maker van het project zijn of haar project wel of niet levert. Dit is belangrijk, omdat Kickstarter erkent dat rechtszaken - vergelijkbaar met de rechtszaak die door Singh is aangespannen - binnen de perken blijven als de maker van het project er niet in slaagt een product te leveren. Het niet nakomen van het product of het niet terugbetalen van het geld 'kan leiden tot schade aan uw reputatie of zelfs juridische stappen door uw donateurs', de voorwaarden van de site zeggen.
Quest kent deze schade maar al te goed. Vandaag is hij in Costa Rica, waar hij onderzoek doet naar zijn volgende onderneming, waarvan hij zegt dat het een bedrijf met een sociale missie zal zijn. Na Costa Rica is hij van plan om naar Los Angeles te verhuizen.
Hij heeft tips, zegt hij, voor andere ondernemers die projecten willen crowdfunden op Kickstarter. Ten eerste, zegt hij, houd het product eenvoudig. Als het product uit meerdere onderdelen bestaat, kunnen de extra productiekosten dodelijk zijn. Het is ook essentieel om een prototype van het product en ten minste drie prijsschattingen van fabrikanten schriftelijk te hebben.
hoe lang is sherri herder?
Kickstarter, voegt hij eraan toe, 'veranderde de loop van mijn leven en hoe ik werk.' Het lijkt nu vanzelfsprekend, maar 'er is een enorme kloof tussen het hebben van een idee en het ontwerpen van een product, en het daadwerkelijk vervaardigen van iets.'
