Ondanks enkele vroege misstappen werd het snowboardbedrijf van Jake Burton een begrip. Maar een mysterieuze ziekte haalde hem bijna voorgoed van de piste. --Zoals verteld aan Liz Welch
Toen ik begon Burton Snowboards , het was een plan om snel rijk te worden. Ik dacht: 'Als ik 50 snowboards per dag kan maken, kan ik 100.000 dollar per jaar verdienen.' Ik heb twee familieleden en een vriend ingehuurd -- klassieke fouten. Ik heb dat eerste jaar maar 300 boards verkocht. Ik moest iedereen ontslaan en teruggaan naar af. Uiteindelijk had ik zoiets van: 'Fuck it. Het geld interesseert me niet. Ik wil gewoon gelijk hebben gehad over mijn visie.' Toen ik alleen voor de sport begon te leven, viel alles op zijn plaats.
Ik ben een keer aangereden door een skiër, die mijn been brak. Toen raakte ik een boom en brak mijn been opnieuw. In februari 2015 heb ik mijn knie laten vervangen. Ik werd geopereerd en drie weken later ging ik hardlopen. Ik moest mezelf bewijzen dat ik het kon.
Een paar dagen later begon ik dubbel te zien. De volgende dag voelde ik griepachtige symptomen en ging naar het ziekenhuis voor een MRI. De neuroloog dacht dat het misschien een beroerte was. Na nog meer tests met een ander stel artsen, zeiden ze: 'Als het is wat we denken dat het is, kun je morgen niet slikken, de volgende dag kun je je ogen niet openen, en de volgende dag je zult niet meer kunnen ademen.'
Ik geloofde het niet. Maar ze lieten me proberen deze stomme kleine pingpongballen in een buis te blazen, en ik kon de pingpongbal niet bewegen.
De diagnose was Miller Fisher, de knoestige vorm van Guillain-Barré. De myelineschede rond je zenuwen raakt beschadigd. Niemand weet wat het veroorzaakte - een griepprik, de operatie, een slechte oester.
In het begin was het: 'Oké, ik ben ziek. Ik zal deze vergadering missen of wat dan ook.' Maar ik zakte snel naar beneden. Op de derde dag stopten ze buizen in mijn keel. Mensen kwamen op bezoek en liepen huilend weg.
Een deel van de ziekte is verwarring. Ik kon mijn ogen niet openen, maar ik kon ook niet slapen. Toen ik sliep, waren de nachtmerries verschrikkelijk. Ademen was het ergst: ik kon nooit genoeg lucht krijgen. Mijn hele leven had ik de longen van een zwemmer. Nu stak ik al mijn energie in het krijgen van de volgende ademhaling.
Ik sprak letterlijk met mijn middelste kind over zelfmoord. Ik was er gewoon zo overheen. Op een dag vroeg mijn dokter: 'Ben je suïcidaal?' Weet je nog dat Duitse vliegtuig, waar een man ging pissen en de andere man de deur op slot deed en het vliegtuig de berg in reed en 150 mensen doodde? Ik was verlamd behalve mijn rechterhand, dus ik krabbelde: 'Ja, mogelijk - maar ik neem geen 150 mensen mee.'
De middelvinger is onze onofficiële handtekening bij Burton. (Een snowboarder deed het in een van onze catalogi en het bleef hangen.) Toen mijn vrouw, Donna, het bedrijf vertelde hoe ziek ik was, verzamelde iedereen zich voor een portret met de middelvinger omhoog. Die foto hing in mijn ziekenhuiskamer. Het was mijn leidende licht.
Na zeven weken in het ziekenhuis te hebben gelegen, werd ik overgeplaatst naar de afkickkliniek. Ik had nog steeds een tracheotomie en kon niet lopen. Toen ik zes weken later eindelijk naar huis werd gestuurd, woog ik 135 pond, een daling van 175. Ik had een logopedist, een ergotherapeut, een acupuncturist en een trainer - allemaal om weer te gaan praten en lopen.
heeft theo james een vrouw?
Donna werd in 2016 CEO. Ik ben nog steeds productmanager. Ik hou ervan. Ik ben weer 100 dagen per jaar aan het snowboarden. We brengen rijders bij elkaar en gaan ergens heen om elk product in de lijn te testen. Dat houdt me in contact.
Donna heeft me zeker anders leren denken. Toen ik voor het eerst hoorde over vaderschapsverlof viel ik bijna van mijn stoel. Ik snapte het niet eens. Ik ben veel ruimdenkender geworden. Ik ben beter in communiceren. En mijn tolerantie voor bullshit is op een historisch dieptepunt. Ik kan er doorheen kijken. Zoals, 'Buddy, ik heb de dood neergekeken. Ik heb erger gezien dan jouw shit.'
Het bedrijf heeft een gevoel van oneerbiedigheid, maar we zijn altijd fiscaal verantwoordelijk geweest. Particulier zijn was zo'n ongelooflijke voorsprong. Donna en ik bezitten 100 procent van het bedrijf. We hebben geen analist die over onze schouder meekijkt. Als we dat zouden doen, zou ik zeker worden ontslagen. Weg. En ik zou niet weg moeten zijn. Ik zou precies moeten zijn waar ik ben.
