Oké, tijd voor wat brutale eerlijkheid. Antwoord naar waarheid, hoe vaak heb je jezelf de afgelopen week betrapt op het zeggen van iets in de trant van: 'Als ik toen maar X had gedaan, zou ik nu zoveel beter af zijn.'
We zijn er allemaal geweest, de verleiding om terug te gaan en nog een kans te maken om iets waar we in gefaald hebben, nieuw leven in te blazen. Van een bedrijf, tot een relatie, tot een investering, ons leven is bezaaid met dingen die we graag nog een keer zouden proberen. Dat geldt vooral voor degenen onder ons die meer ideeën hebben dan we tijd hebben, omdat we voortdurend kijken terwijl anderen dingen innoveren waar we al aan hadden gedacht.
Hoewel ik de laatste persoon ter wereld ben die je zegt alles op te geven wat echt belangrijk voor je is, is mijn advies ondubbelzinnig eenvoudig en bot, als het gaat om het opnieuw aanwakkeren van oude vlammen, het nieuw leven inblazen van oude mislukkingen of het rouwen over oude ideeën. 't.
Hoewel we graag zouden geloven dat de kennis die we hebben opgedaan sinds onze dwaasheden van onschatbare waarde zou zijn geweest om onze hand anders te spelen - als we toen hadden geweten wat we nu weten - is het dichter bij de waarheid om te zeggen dat wat we hebben geleerd van onze fouten kan beter worden toegepast om iets nieuws te bouwen dan iets ouds nieuw leven in te blazen om de fouten uit het verleden te herhalen.
Herinneringen liegen, geweldige herinneringen liegen briljant
Het doet me denken aan de plotlijn van de film Eeuwige zonneschijn van de vlekkeloze geest , waarin twee geliefden hun geheugen laten wissen om elkaar weer te vinden. Het is een bekend verhaal dat aan onze diepste verlangens trekt om het verleden opnieuw vorm te geven.
joel de lafuente etniciteit
In de film loopt het goed af, in het echte leven niet zo veel; want als we in het echte leven onze geest zouden wissen, zouden we dezelfde verdomde fouten steeds maar weer herhalen. Sommigen zullen misschien zeggen dat dat geen slechte zaak is; als een goudvis als huisdier bij elke ronde van de tank is de wereld voor altijd nieuw. Nee, dank u wel. Groei komt van de pijn van het vaak genoeg tegen het glas slaan om eindelijk een uitweg uit de kom te vinden.
Psychologen weten al meer dan 100 jaar dat mensen een verbazingwekkend vermogen hebben om hun herinneringen te herschrijven op manieren die valse voorstellingen van het verleden kunnen creëren, die net zo geloofwaardig zijn als een echte herinnering.
Salvador Dali verwoordde het veel prozaïscher toen hij zei: 'Het verschil tussen valse herinneringen en echte is hetzelfde als voor juwelen: het zijn altijd de valse die er het meest echt, het meest briljant uitzien.'
Het idee van 'had ik toen maar geweten wat ik nu weet' is dodelijk gebrekkig, want wat het niet herkent, is dat we ook veel zijn vergeten van wat we toen wisten. Daarom voelen we ons zo aangetrokken tot de wens om het verleden opnieuw te beleven. We hebben het zo herschreven dat we onszelf ervan hebben overtuigd dat we al onze fouten, mislukkingen en gemiste kansen gemakkelijk kunnen en moeten herstellen.
Een dankbare mislukking
Hier is de kneep. Je fouten uit het verleden hebben je gevormd tot wie je nu bent. Zonder die mislukkingen zou u veel minder toegerust zijn om de uitdagingen die voor u liggen aan te gaan. Het wegnemen van die mislukkingen zou hetzelfde zijn als het wegnemen van elke schram en blauwe plek die je hebt verdiend door te leren fietsen. Zonder hen zou je nog steeds op zijwieltjes rijden. Om de analogie nog verder te trekken. Als je in de Tour de France rijdt, is het hoogst onwaarschijnlijk dat je nog steeds klaagt over je geschraapte knieën.
Mijn punt is dat als je tevreden, gelukkig en blij bent over wie, wat en waar je nu bent, je die mislukkingen daarvoor te danken hebt. Je kunt niet alleen niet teruggaan en ze herschrijven, maar belangrijker nog, je wilt het ook niet. Dit zijn wat ik 'dankbare mislukkingen' noem, want zonder hen zou ik niet zijn waar ik nu ben - en ik ben behoorlijk dankbaar voor wie en waar ik ben.
Het is normaal om af en toe achterom te kijken. We doen het allemaal. Nostalgie zit verweven in ons DNA. Maar constant achterom kijken, om ofwel oude glories te herbeleven of oude fouten nieuw leven in te blazen, is een van de beste indicatoren van hoe ongelukkig iemand is met wie, wat en waar ze nu zijn. Mensen die voortdurend het verleden herhalen, zijn niet tevreden met zich en niet met het verleden.
Daarbij verpanden ze hun toekomst aan het verleden. Daar is maar één tegengif voor: ga vooruit en bouw een versie van jezelf op waar je blij mee zult zijn.
In plaats van je toekomst op te geven om het verleden nieuw leven in te blazen, hoe zit het met het ontsteken van de toekomst waarop je verleden je heeft voorbereid?
