Een recente TEDx-lezing van filmmaker Cassie Jaye fascineerde me van a leiderschap perspectief:
Hoe reageer je als nieuwe ervaringen je oude overtuigingen uitdagen?
Wat als je in het openbaar bent?
Wereldwijd?
Wat als ze in strijd zijn met uw diepste overtuigingen?
hoe oud is christel khalil
En van uw familie, vrienden, financieringsbronnen en gemeenschap?
Jaye's onderzoek bracht haar onverwachts in de tegenovergestelde richting die ze verwachtte. Trouw blijven aan haar diepste waarden bracht haar persoonlijke en professionele relaties op het spel, te midden van wereldwijde controverse.
Leiders worden geconfronteerd met conflicten en controverses. Toen ik haar toewijding aan haar kunst en integriteit aan haar diepste waarden onder stress zag, in het openbaar, als een leermogelijkheid, vroeg ik haar naar haar werk en ervaring met het creëren en distribueren ervan.
Jozua Spodek: Weinig documentaires verdienen geld. Je laatste werd controversieel, maar verdiende geld en kreeg wereldwijde aandacht. Hoe is het begonnen en ontwikkeld?
Cassie Jaye: Het begon met een simpel idee voor een documentaire die uiteindelijk een veel gecompliceerder verhaal werd en niets leek op wat ik had gepland.
Het oorspronkelijke idee was om een documentaire te maken over de mannenrechtenbeweging zoals ik die kende, of zoals mij was verteld, die bestond uit mannen die vrouwen haatten en tegen vrouwenrechten of vrouwengelijkheid waren.
Ik besloot een film over die beweging te maken omdat de meeste van mijn vorige films te maken hadden met vrouwenrechten of genderkwesties. Ik heb documentaires gemaakt over reproductieve rechten, alleenstaand moederschap, speelgoed dat meisjes aanmoedigde om STEM-onderwijs te volgen (Science, Technology, Engineering and Math), en LGBTQ-kwesties.
Je zou kunnen zeggen dat mijn filmmakende stuurhuis genderpolitiek was. Toen ik in maart 2013 de Men's Rights Movement tegenkwam, was ik gefascineerd door deze schijnbaar ondergrondse en geheime (toenmalige) beweging.
Het leek de volgende grens die geen enkele andere filmmaker had gedocumenteerd. Dat was de aanzet, maar De rode pil film is niet zoals ik had verwacht.
Het werd uiteindelijk een levensveranderende filosofische reis die ik toevallig heb gefilmd. Het beschrijft mijn persoonlijke reis en vraagt het publiek om zijn standpunten in twijfel te trekken, maar het vertelt het publiek niet wat het moet denken. Het is meer een gedachte-experiment voor het publiek om te ervaren.
JS: U hebt het maken van een film gedeeltelijk beschreven als een bedrijf - een ondernemend familiebedrijf voor u. Denk je er zo over?
CJ: Mijn werk is zeker zowel een bedrijf als een creatieve uitlaatklep, maar ik geef prioriteit aan de kunst ervan boven winst.
Als ik geld verdienen belangrijker zou vinden dan mijn creatieve visie, dan zou ik geen documentairemaker zijn. Documentaires zijn berucht omdat ze geldputten zijn die lang duren om te voltooien en je hebt geluk dat je winst ziet. Hoe niet-glamoureus dat ook klinkt, het geeft nog steeds veel voldoening, en dat houdt me op de been.
Wat betreft het feit dat het een familiebedrijf is, dat is het ook. Ik ben in 2008 begonnen met het maken van documentaires met mijn moeder, Nena Jaye, en ze werkt nog steeds met mij samen. Ze produceerde The Red Pill, evenals al mijn andere films. Mijn zus, Christina Clack, werkt ook met ons, en mijn verloofde, Evan Davies, was de Director of Photography op The Red Pill.
Ik heb ook vaste medewerkers voor geluidsontwerp, animatie, muziek, enz. Ik houd mijn team klein met mensen die ik vertrouw, en het vertrouwen groeit en onze talenten groeien met elk nieuw project waar we samen aan werken.
JS: Over het gesproken als kunst, vind je documentaires net zo creatief als andere filmgenres? Zo ja, hoe zou u uw groei in het maken van de uwe omschrijven?
CJ: Ik denk dat documentaires in veel opzichten meer creativiteit vereisen dan andere filmprojecten.
Ik zie het als het verschil tussen een collage maken en schilderen op een leeg canvas. Gescripte filmmakers mogen schilderen op een leeg canvas, terwijl documentairemakers verschillende materialen hebben om mee te werken. Zoals een collagekunstenaar bladeren, twijgen, krantenknipsels, foto's, verf, klei en wat dan ook kan hebben, heeft een documentairemaker archiefbeelden van homevideo's, nieuwsbeelden, hedendaagse popcultuurreferenties, interviewbeelden, b-roll, motion graphics , vertelling en al het andere dat nodig kan zijn om het verhaal te vertellen.
Je moet creatief zijn als je opties zowel beperkt als eindeloos zijn. Hoewel beperkt door een kleiner budget, zijn de opties ook eindeloos omdat het publiek vaak vergevingsgezinder is ten opzichte van het documentairegenre en er niet echt regels zijn zoals scriptfilms regels hebben.
Er wordt bijvoorbeeld verwacht, zelfs verplicht, dat een film met script overal hetzelfde videoformaat heeft, terwijl een documentaire kan schakelen tussen een beeldverhouding van 16:9 en 4:3, en je kunt opnamen in standaarddefinitie mixen met HD. Na meer dan een dozijn documentaires gemaakt te hebben, waarvan 3 speelfilms die ik zelf heb gemonteerd, heb ik een beter idee van wat werkt en wat niet als je creatief aan de slag gaat. In collagetermen weet ik nu dat takjes niet blijven zitten met Elmer's lijm.
JS: Je nam een project aan dat onverwachts tegen de belangen van je kernpubliek inging. Doorgaan klinkt hartverscheurend moeilijk. Hoe verliep het besluitvormingsproces?
CJ: The Red Pill week af van de connecties en fanbase van mijn vorige films over vrouwen- en LGBTQ-kwesties.
Hoewel, ik moet de mensen die mijn vorige films steunden en bij me bleven voor The Red Pill dankbaar erkennen. Toen ze de film zagen, werden ze, net als ik, uitgedaagd om een andere kant van het verhaal over mannenrechten te zien, en ze zagen de waarde in van het horen van nieuwe perspectieven.
Desalniettemin was het stressvol om een film uit te brengen waarvan ik wist dat de meeste van mijn vorige fans en connecties in de industrie niet onmiddellijk zouden steunen. Mijn vastberadenheid kwam voort uit de wetenschap dat dit verhaal verteld moest worden en dat het uiteindelijk de wereld in moest, of het nu wel of geen reguliere steun had.
Fascinerend genoeg kreeg het echter veel steun van veel demografische groepen over de hele wereld, wat mij zegt dat deze problemen veel vaker voorkomen dan ik dacht. Oma's namen contact met me op en vertelden hoe deze film tot hen sprak omdat ze hun kleinkind niet konden zien na de scheiding van hun zoon. Tienerjongens e-mailden me hoe ze zelfmoord probeerden te plegen en waarom.
Ik hoorde van mishandelde mannen die geen opvang konden vinden voor mannelijke slachtoffers. Vrouwen van militairen vertelden me verhalen die je niet zou geloven en die ik niet kan herhalen.
De rode pil gaf veel mensen het gevoel dat hun verhalen eindelijk geldig waren en dat iemand om hen gaf. Voor de vrienden, familie, fans en connecties met de industrie die ik door deze film ben verloren, ik hoop nog steeds dat ze hem op een dag zullen zien en de waarde ervan inzien.
JS: Je omschrijft regisseren als een leiderschapsrol. Je lijkt ook een leider te zijn geworden in de beweging die je behandelde. Accepteer je die rol? Zo ja, hoe bevalt het? Heeft je ervaring met filmleiderschap geholpen?
CJ: Het regisseren van een documentaire vereist unieke leiderschapskwaliteiten, aangezien je meestal te maken hebt met mensen die nog nooit eerder aan een filmopname hebben deelgenomen.
Ik heb 44 mensen geïnterviewd voor de film The Red Pill en door de jaren heen heb ik mijn manier ontwikkeld om mijn interviewonderwerpen te laten ontspannen en proberen te vergeten dat de camera's draaien. Ik zie er fysiek ook niet uit als een filmregisseur, niet alleen omdat ik een jonge vrouw ben, of was (ik was 27 jaar oud tijdens het filmen van The Red Pill), maar ook vanwege mijn gedrag.
Ik heb gemerkt dat mijn kalme en ontspannen energie helpt bij het filmen van mensen in hun huis. Ook geven interviewonderwerpen je vaak wat je ze geeft, dus als je voor hen gesloten bent, zullen ze gesloten zijn voor jou, maar als je openstaat voor het delen van persoonlijke, intieme details over jezelf, dan zullen ze wederkerig zijn.
Wat betreft het leiden van mijn filmploeg, ik ben ook transparant tegen hen, en aangezien ik met mijn familie werk, is dat de enige manier waarop ik het zie werken. Onze levensdoelen en onze werkdoelen maken allemaal deel uit van hetzelfde gesprek. Ik kan me voorstellen dat dat in de meeste bedrijfsomgevingen niet het geval is, maar voor ons werkt het.
Wat betreft het leiden van een beweging, ik denk niet dat ik een leider ben van welke beweging dan ook, en dat zou ik ook niet willen zijn. Ik ben om vele redenen geen mannenrechtenactivist, maar vooral omdat ik niet zou willen dat ze voor mij spreken en ik niet voor hen wil spreken.
Ik beschouw mezelf niet als een activist, ik ben gewoon een filmmaker, maar als mijn werk waarden of principes vertegenwoordigt, is het luisteren naar elkaar, intellectuele diversiteit respecteren door de vrijheid van meningsuiting te beschermen, en het proces van je overtuigingen uitdagen.
JS: Als je terug kon gaan in de tijd, wetende met welke controverse en oppositie je te maken zou krijgen, zou je het dan opnieuw doen?
CJ: Na lang nadenken, denk ik dat ik het opnieuw zou doen.
Een belangrijk onderdeel waar ik mee worstel, is dat ik niet het gevoel heb dat mijn publieke imago overeenkomt met wie ik ben. Mijn publieke imago lijkt er een te zijn van een vrouw die politiek polariserend en aanstootgevend is. Ik heb opmerkingen gezien waarin ik zeg dat ik een propagandist ben of een ingehuurde woordvoerder voor een politieke agenda, en het is zo ver van de realiteit dat ik gewoon met mijn ogen moet rollen en zuchten als ik dat soort dingen lees.
Ik zou nooit worden gekocht als spreekbuis voor welke agenda dan ook, en ook zou niemand me zo willen inhuren omdat ik niet zo'n persoonlijkheid ben. Ik ben vrij zachtaardig, ik ben een introvert, en ik ben nogal omzichtig over iedereen of enig idee.
Ik heb mensen en organisaties laten controleren wat ik zeg of doe, en die heb ik zonder verontschuldiging in de kiem gesmoord. Een van de dingen waar ik het meest trots op ben aan The Red Pill is dat ik nergens concessies aan hoefde te doen. De hele film weerspiegelt de beslissingen die ik heb genomen, wat de droom van elke filmmaker is om geen verantwoording te hoeven afleggen aan een studio, producenten, investeerders, enz.
Elke filmmaker wil 100% creatieve controle over hun project en dat heb ik gekregen. Ik kan elke seconde in de film verdedigen en waarom het daar is, en dat maakt het gemakkelijker om 's nachts te slapen. Als ik een compromis moest sluiten over mijn visie, zou ik misschien meer spijt hebben, maar mijn enige frustratie met The Red Pill is hoe de media mij en de film ten onrechte afschilderden.
Als ik het allemaal opnieuw zou kunnen doen, weet ik niet hoe ik had kunnen voorkomen dat de media me zo behandelden, aangezien ik er geen controle over had.
Fox News Jillian Mele Age
JS: Hoe en waar kunnen mensen je werk zien?
CJ: Ze kunnen op bezoek komen http://www.CassieJaye.com om al mijn filmwerk te zien en www.theredpillmovie.com voor meer informatie over de rode pil. ik deed ook een TEDx-talk onlangs over wat ik heb geleerd bij het maken van The Red Pill.
