Hoe ik het deed: Sammy Hagar

De meeste mensen kennen Sammy Hagar als de voormalige zanger van Van Halen, een wilde rocker die moeite heeft zich aan de snelheidslimiet te houden. Hagar is zelfs een levenslange ondernemer die van zijn passies - drank, muziek en het strand - een klein imperium heeft gemaakt. Cabo Wabo, zijn tequila-merk, werd in 2010 overgenomen door Gruppo Campari voor $ 91 miljoen. Cabo Wabo Cantina, de restaurant-muzieklocatie die hij in 1990 oprichtte in Cabo San Lucas, Mexico, heeft nu buitenposten in de hele VS. Er is ook een nieuwe drankhandel, Sammy's Beach Bar Rum; een keten van luchthavenrestaurants; en een gastronomisch restaurant. Hij mag dan 66 zijn, maar blijkbaar kan de Red Rocker nog steeds geen 55 rijden.

Dit is een verhaal van Sammy Hagar zoals verteld aan Inc.-bijdrager Liz Welch.

Ik wilde altijd een back-up voor het geval mijn carrière plat zou lopen. Eerlijk gezegd heb ik me nooit veilig gevoeld over mijn muziek. Ik dacht altijd, jongen, zo groot als je vandaag bent, misschien ben je morgen geschiedenis. Ik heb dit keer op keer zien gebeuren. Maar zonder muziek zou ik geen van mijn zaken kunnen doen.

Ik ben arm opgegroeid in Fontana, Californië, en mijn moeder was mijn eerste bedrijfsadviseur. Ze overtuigde me: 'Als je in de muziekwereld wilt gaan werken, dan moet je je geld sparen en het goed investeren, want al die jongens eindigen alcoholist, drugsverslaafd en blut.' Ik wilde niet weer arm zijn, dus zodra ik wat geld verdiende met mijn eerste succesvolle band, Montrose, investeerde ik samen met mijn zwager in een paar appartementsgebouwen. Toen we begonnen te touren, begon ik mijn eigen reisbureau, zodat ik geen toeslagen van iemand anders hoefde te betalen om onze reis te boeken.

Begin jaren '80 verkocht ik stadions uit. In 1983 verdiende ik 3 miljoen dollar, een hoop geld. Destijds was ik serieus bezig met fietsen. Mijn vriend Bucky werkte in een fietsenwinkel in Corte Madera, Californië, en hij zei: 'Man, deze jongens bouwen mountainbikes met grote banden en versnellingen.' Ik gaf hem een ​​oude junkfiets en hij bouwde deze waanzinnige mountainbike voor mij. Ik dacht: 'Dit is geweldig!' Ik kan van stoepranden af, over rotsen, heuvels op. Dus kocht ik de fietsenwinkel en huurde meer monteurs in om meer fietsen om te bouwen, en opende toen een grotere winkel, Sausalito Cyclery, in 1987, die een jaarlijkse omzet van $ 4 miljoen had voordat ik hem verkocht.

Ik ben nog nooit een bedrijf begonnen met de gedachte: Oh, hier ga ik geld mee verdienen. Al mijn ideeën zijn voortgekomen uit puur enthousiasme. Dat gevoel had ik ook bij Cabo San Lucas. Ik kocht daar in 1981 een appartement. Er waren drie hotels en geen van de restaurants had airconditioning, telefoons of tv. Maar ik werd verliefd op de plek. Ik wilde daar een plek om rond te hangen, dus ik zei: 'Ik ga een tequilabar bouwen.' Ik had een instinct dat mensen zouden komen.

Ik had me toen bij Van Halen gevoegd. Dus daar was ik dan, de zanger van de grootste band ter wereld. Ik opende Cabo Wabo in 1990 en nodigde toen de bandleden uit om partners in het restaurant te worden - het voelde als het juiste om te doen. Maar toen, in 1996, werd ik uit Van Halen getrapt. Ze zeiden eigenlijk: 'Je kunt Cabo Wabo doen of in deze band zitten.' Ik had zoiets van: 'Waarom kan ik niet allebei doen?' Op dat moment was ik er zo kapot van, maar het bleek het beste wat ik ooit heb gedaan. Ik kocht de band uit, ontsloeg het team dat het restaurant had geleid en werkte samen met Marco Monroy, die nu nog steeds Cabo Wabo runt. Het is al 22 jaar een verdomde goudmijn.

Nadat ik Van Halen had verlaten, kwam Shep Gordon, een muziekmanager, me bezoeken in Cabo Wabo. Ik droeg een korte broek en teenslippers, en hij zei: 'Je moet je hele ding in je hele ding rollen.' Rond die tijd ontmoette ik Kari, mijn huidige vrouw, die zei: 'Je doet me denken aan Jimmy Buffett.' Ik dacht dat ze gek was. Maar toen nam ze me mee om hem te zien en ik ga, 'Holy shit. Dit is geweldig.' Een idioot met een papegaai op zijn hoofd zou een schop onder zijn kont krijgen tijdens een Van Halen-show. Maar er ging een lampje branden. Hij creëerde een levensstijl voor zijn fans. Ik was al begonnen met Cabo Wabo. Ik zei: 'We gaan de hele dag naar het strand, eten taco's als avondeten, drinken tequila. Ik ga het podium op en speel. Dat is het.' Het is niet alsof ik een genie ben.

Zo is het tequilabedrijf ontstaan. Mensen zeggen: 'Wauw, hoe kom je daar achter?' Nou, dat deed ik niet. Ik ben instinctief. Tijdens mijn luidruchtigere rock-'n-roll-dagen hield ik van het hele zout-, tequilashot-, limoenritueel gevolgd door de grote rilling. Punt is dat tequila een leuk drankje is. Maar toen werd ik ingeschakeld voor echt fijne handgemaakte tequila in Mexico, die ze in Amerika niet hadden. Ik dacht: dit is de beste tequila die ik ooit heb gehad! Ik wil dit maken voor Cabo Wabo. En ik deed.

Ondernemen leeft voor mij. Het is biologisch. Ik hou niet van geld verdienen met geld. Ik zou liever een schop nemen en een gat graven en er een paal in zetten en zeggen: 'Oké, geef me mijn vijf dollar.' Net als wanneer ik uitga en een concert doe. Ik vind het heerlijk om geld te verdienen met mijn restaurants. Je bedient mensen. Je geeft ze iets en zij geven jou iets terug. Dat is goed geld.

Ik ben een wandelend reclamebord. Ik heb mijn Cabo Wabo-tatoeage in 2004 laten zetten. De jongens van Van Halen haten me hiervoor. We hadden elkaar tien jaar niet gesproken en plotseling zeiden ze: 'Laten we samen een reünie houden.' We begonnen in de details te treden en ze zeiden: 'Je kunt dit niet doen. Dat kun je niet doen.' Een van die dingen was: 'Geen Cabo Wabo-shirts.' Dus de dag van de eerste show liet ik een Cabo Wabo-tatoeage op mijn arm zetten en droeg ik korte mouwen.

Ik wilde het tequilabedrijf niet echt verkopen. Maar Campari bood me zoveel geld aan dat ik dacht: als ik dit niet doe, ga ik er spijt van krijgen. Zelfs als ik het geld niet nodig heb, zou ik zeggen: 'Waarom heb ik dat in godsnaam niet gedaan?' Maar nadat ik het had verkocht, had ik het gevoel dat er een gat in mijn leven zat. We hebben een huis in Maui en brengen daar veel tijd door. Ik hoorde over een man Mark Nigbur, die wodka maakte van ananas. Ik ging naar hem toe en zei: 'Je bent in het midden van deze suikerrietvelden. Waarom maak je geen rum?' Een week later komt hij met een vat. Ik proefde het en dacht: 'Dit is de beste verdomde rum ooit.'

De rum wordt niet ver van ons huis gemaakt en als ik daar ben, zie ik Mark dagelijks. Hij is een echte chemicus. Ik zou kunnen zeggen: 'Iedereen houdt van rum en cola - laten we wat met cola doordrenkte rum maken.' Dus hij maalt colabonen en doet ze in een theezakje en laat het in de puree weken. Dan doen we proeverijen en worden we helemaal enthousiast. Alles is afkomstig van het eiland. Ik zou er niets in doen dat je niet in de lucht ruikt.

Mijn strategie voor het succesvol runnen van bedrijven is om de juiste man te vinden. Steve Kauffman runt het rumbedrijf. Hij werkte jaren bij Seagram voordat hij met mij aan de tequila kwam werken. Tegenwoordig breng ik het grootste deel van mijn tijd met hem door aan de telefoon. We zullen het hebben over een nieuw iemand aan wie ik nog geen gunst heb verleend, zoals een chef-kok of een restauranteigenaar naar wie ik wat rum wil sturen. Vriendschappen zijn echt belangrijk in elke branche. Dus ik bel Mario Batali en zeg: 'Mario, kom op, nu.' Hij laadt geen drank achter de tralies, maar hij kan me de naam geven van de man die dat wel is.

Ik verbind de puntjes de hele tijd. En hoewel ik niet zo veel toer als vroeger, probeer ik ervoor te zorgen dat elk radiostation een fles rum krijgt. De DJ zal zeggen: 'Hé, Sammy heeft me deze rum gestuurd - dit spul is geweldig!' En ik probeer ervoor te zorgen dat de rum op elke locatie waar ik speel aanwezig is. We berekenen het aantal gevallen op basis van het aantal mensen dat naar de show komt - ongeveer één drankje per persoon. Maar ik probeer het nooit door hun strot te duwen. Het belangrijkste is dat de mensen het kunnen proeven.

Marco en Steve zijn de beste partners ter wereld. En ik kan de dag niet doorkomen zonder Renata Ravina. Zij is mijn zaakvoerder en werkt al 26 jaar bij mij. Ze organiseert mijn dag en beheert mijn agenda. We praten in ieder geval meerdere keren per dag. Tom Consolo, mijn muziekmanager, houdt toezicht op dat deel van mijn wereld.

hoe oud is brandi passante

Stan Novack houdt toezicht op de Sammy's Beach Bar & Grill-restaurants. Hij werkte vroeger voor HMSHost, en zo heb ik hem leren kennen. HMS wilde Cabo Wabo-restaurants op luchthavens plaatsen, maar ik zei van niet. Cabo Wabo is een bestemming. Mijn fans gaan daar op vakantie. Ze zeiden: 'Nou, heb je nog andere ideeën?' En ik zei: 'Natuurlijk; wat dacht je van een palapa aan het strand?' Ze vonden het een leuk idee, dus bedacht ik Sammy's Beach Bar & Grill en schreef een menu. Ik geef al het geld van de luchthavenrestaurants aan goede doelen. We werken met HMS aan een nieuw Cajun Taco-concept met Emeril Lagasse, een goede vriend. Ik hou van koken, en wanneer ik met Emeril samen ben, is dat wat we doen.

Ik geef om lekker eten; heb altijd. El Paseo is mijn gastronomisch restaurant in Mill Valley. Tyler Florence is de chef-kok en zijn team leidt het. Lekker eten is zwaar: vijf obers per tafel, kristal, beste zilverwerk en porselein. Ik opende het omdat het in mijn woonplaats is, en het gebouw was vervallen en moest worden bewaard. Toen ontmoette ik Tyler en zei: 'Waar is je favoriete restaurant?' Hij zei: 'Mijn huis.' Ik ging vier of vijf keer met hem eten en zei: 'Laten we een restaurant doen.'

Ik zou dit allemaal niet kunnen doen zonder de steun van mijn vrouw Kari. Ze is zo solide als een rots. We hebben twee dochters van 12 en 17 jaar. En dan heb ik nog twee zonen uit mijn eerste huwelijk - ze zijn nu 29 en 43. We nemen de meisjes wel een dozijn of meer keer per jaar mee naar Cabo Wabo. Kari geeft me echt shit voordat ik me klaarmaak om het podium op te gaan in de Cabo Wabo. Niemand weet dat ik er ben. Ik ben in mijn kleine kleedkamer, en ik ben een beetje chagrijnig. En Kari zegt: 'Weet je zeker dat je dit niet al te serieus neemt?' En ik zei: 'Lieverd, je begrijpt het niet. Ik wil goed zijn!'

Ik rust niet. Ik heb zoveel ideeën in mijn hoofd. Overal waar ik ga, hoor ik: 'Hou van je tequila', 'Hou van je rum' of 'Hé! Ik ging naar Cabo Wabo.' Ik heb een Sammy's Beach Bar-restaurant op de luchthaven van Las Vegas en een Cabo Wabo op de Strip.

Elk jaar lopen ongeveer 40 miljoen mensen over die strip en komen langs dat restaurant, en een half miljoen mensen eten daar. Miljoenen mensen worden elke dag op de een of andere manier blootgesteld aan Sammy Hagar. Het is alsof ik een enorme hit heb, maar ik verkoop geen platen. Het is helemaal gaaf.