Twee van Amerika's bekendste auteurs geven een heel verschillende mening over de rol die technologie speelt in de samenleving
Kurt Vonnegut, lange tijd een van de meest bewonderde auteurs van dit land, portretteert technologische ontwikkeling vaak in een verontrustend licht. Speler piano is een sprekend voorbeeld. Het werd gepubliceerd in 1952 en beschrijft een sombere toekomst waarin bedrijven zo succesvol hebben gecomputeriseerd dat het grootste deel van de bevolking werkloos is geworden. Tegenwoordig zijn zorgen over door automatisering aangedreven inkrimping natuurlijk de krantenkoppen.
alison fiori laten we een deal maken
Als Vonnegut waarschuwend is voor technologie, is Tom Clancy een feest. In acht bestverkochte romans die sinds 1984 zijn gepubliceerd, heeft Clancy scenario na scenario bedacht waarin Amerika's computervoorsprong cruciaal blijkt bij het afwenden van een verwoestende dreiging van terroristen, drugskartels of buitenlandse naties.
In afzonderlijke gesprekken bespraken de auteurs hun gevoelens met Inc. Technologie over een steeds meer geautomatiseerde wereld. Vonnegut ontmoette redacteur David H. Freedman in het herenhuis van de auteur in Manhattan; Clancy sprak telefonisch met verslaggever Sarah Schafer.
* * *Kurt Vonnegut
Over werkgelegenheid: ik geloof dat de helft van de plicht van elke uitvinder is om een product te maken dat beter en goedkoper is, en de andere helft is om een baan te creëren die meer voldoening geeft. We doen er maar de helft van. Mensen worden nooit genoemd, alsof ze helemaal niet in de vergelijking voorkomen. Technocraten geven nergens om, behalve om de machines. Ze zijn rationeel genoeg om te weten dat er geen hiernamaals is, en dus nemen ze genoegen met de voordelen die ze nu kunnen krijgen, en het maakt ze niet uit wat er daarna met de wereld gebeurt.
We proberen altijd banen te vervangen. Lijstjes bijhouden, inventariseren, dat hoort allemaal bij het leven. En dan komt er iemand langs en zegt: 'Hé, dat hoef je niet meer te doen.' Nou, bedankt, maar hoe moet ik in godsnaam mijn gezin onderhouden? Jij, domme dwaas, je hebt zeker nog een baan. Er is een geweldig woord dat de Britten altijd gebruiken: overtollig . Werknemers worden boventallig verklaard. Hoe zou je het vinden om op deze wereld te komen en te horen dat je overbodig bent? In de mens is een behoefte ingebouwd, die niemand de moeite neemt om te erkennen, om iets nuttigs te doen. Maar in plaats van ons zorgen te maken over wat mensen nodig hebben, maken we ons zorgen over wat machines nodig hebben. Er wordt helemaal niet gesproken over wat mensen ontnomen worden; al het gepraat gaat over welke industrieën worden beroofd.
Op het internet: Er is al dat gepraat over het bouwen van de informatiesnelweg en nieuwe netwerken. Maar er wordt nooit gepraat over wat er gebeurt met dit netwerk [tikt op de zijkant van zijn hoofd], dat al op zijn plaats zit. Er zit een totale onverschilligheid in.
Jezus, ik kan me nog herinneren dat de tv mijn kinderen Koreaans en trigonometrie zou leren. Landelijke gebieden zouden niet eens zeer goed opgeleide leraren hoeven te hebben; ze hoeven alleen maar de doos aan te zetten. Nou, we kunnen zien wat tv echt deed. Kijk naar wat het O.J. Simpson-proces met iedereen heeft gedaan. Tot zover al die Tom Swifts die spraken over het enorme voordeel van wat ze deden. De informatiesnelweg zal twee rijstroken zijn vol tolpoorten, en hij zal je vertellen waar je op moet letten. Mensen kijken gewoon naar de show.
We zijn niet geboren met fantasie. Het moet worden ontwikkeld door leraren, door ouders. Er was een tijd dat verbeeldingskracht erg belangrijk was omdat het de belangrijkste bron van vermaak was. Als je in 1892 een zevenjarige was, zou je een verhaal lezen - heel eenvoudig - over een meisje wiens hond was overleden. Moet je daarom niet huilen? Weet je niet hoe dat kleine meisje zich voelt? En je zou een ander verhaal lezen over een rijke man die uitglijdt over een bananenschil. Wil je daar niet om lachen? En dit verbeeldingscircuit wordt in je hoofd gebouwd. Als je naar een kunstgalerie gaat, is hier slechts een plein met klodders verf erop die in honderden jaren niet zijn verplaatst. Er komt geen geluid uit.
Het verbeeldingscircuit wordt geleerd om te reageren op de meest minimale signalen. Een boek is een rangschikking van 26 fonetische symbolen, 10 cijfers en ongeveer 8 leestekens, en mensen kunnen hun blik hierop richten en zich de uitbarsting van de Vesuvius of de Slag bij Waterloo voorstellen. Maar het is niet langer nodig voor leraren en ouders om deze circuits te bouwen. Nu zijn er professioneel geproduceerde shows met geweldige acteurs, zeer overtuigende sets, geluid, muziek. En nu is er de informatiesnelweg. We hebben de circuits net zo min nodig als we moeten weten hoe we paard moeten rijden. Degenen onder ons die verbeeldingscircuits hadden gebouwd, kunnen in iemands gezicht kijken en daar verhalen zien; voor alle anderen zal een gezicht gewoon een gezicht zijn.
Over het vervangen van menselijk contact door elektronisch contact: Ik werk thuis, en als ik dat zou willen, zou ik een computer naast mijn bed kunnen hebben, en ik zou hem nooit hoeven te verlaten. Maar ik gebruik een typemachine en daarna markeer ik de pagina's met een potlood. Dan bel ik deze vrouw genaamd Carol op in Woodstock en zeg: 'Ben je nog steeds aan het typen?' Natuurlijk is ze dat, en haar man probeert daar bluebirds op te sporen en heeft niet veel geluk, en dus kletsen we heen en weer, en ik zeg: 'Ok, ik stuur je de pagina's.'
Dan ga ik de trap af en mijn vrouw roept: 'Waar ga je heen?' Ik zeg: 'Nou, ik ga een envelop kopen.' En ze zegt: 'Je bent geen arme man. Waarom koop je niet duizend enveloppen? Die komen ze bezorgen, en jij kunt ze in een kast leggen.' En ik zeg: 'Stil.' Dus ik ga hier de trap af en ga naar de kiosk aan de overkant van de straat waar ze tijdschriften en loten en briefpapier verkopen. Ik moet in de rij gaan staan omdat er mensen snoep kopen en dat soort dingen, en ik praat met ze. De vrouw achter de toonbank heeft een juweel tussen haar ogen en als ik aan de beurt ben, vraag ik haar of er de laatste tijd grote winnaars zijn. Ik pak mijn envelop, verzegel hem en ga naar het postcentrum een blok verderop op de hoek van 47th Street en 2nd Avenue, waar ik stiekem verliefd ben op de vrouw achter de toonbank. Ik blijf absoluut poker-faced; Ik heb haar nooit laten weten wat ik voor haar voel. Op een keer had ik mijn zak erin geplukt en ontmoette ik een agent en vertelde hem erover. Hoe dan ook, ik adresseer de envelop aan Carol in Woodstock. Ik stempel de envelop en doe hem in een brievenbus voor het postkantoor, en ik ga naar huis. En ik heb een geweldige tijd gehad. En ik zeg je, we zijn hier op aarde om een scheet te laten, en laat niemand je iets anders vertellen.
Elektronische gemeenschappen bouwen niets op. Je eindigt met niets. We zijn dansende dieren. Hoe mooi is het om op te staan en iets te gaan doen. [Staat op en danst een mal.]
Over een Luddiet genoemd worden: O, ik juich het toe.
Tom Clancy
Over de rol die technologie heeft gespeeld in de wereldpolitiek: Voor het geval je het nog niet gemerkt hebt, we leven in een wereld die voor het eerst in de hele menselijke geschiedenis waarschijnlijk geen grote oorlog zal hebben. Vroeger was er een land dat de Sovjet-Unie heette; het is er niet meer. De reden is dat onze technologie beter was dan die van hen. Wat de Russen waarschijnlijk over de rand duwde, was SDI [het Strategic Defense Initiative, of 'Star Wars']. Het was echt een combinatie van SDI en CNN. Ze realiseerden zich dat ze ons niet konden verslaan, dus besloten ze het balspel te veranderen.
Democratie verspreidt zich over de hele wereld. Democratie is alleen mogelijk met gemakkelijke toegang tot informatie en goede communicatie. En technologie is een manier om communicatie te vergemakkelijken.
Over de impact van technologie op de samenleving: Kijk, dit is eenvoudig. De goede oude tijd is nu. OK? De menselijke conditie is tegenwoordig beter dan ooit, en technologie is daar een van de redenen voor. Bent u in het bezit van een tv-toestel? Heb je CNN? Denk je dat je beter weet wat er in de wereld gebeurt dan 15 jaar geleden? Je hebt je eigen vraag beantwoord.
Over de beschikbaarheid van technologie voor de onderklasse: Welke onderklasse? Ik bedoel, weet je, welke onderklasse? Kent u een van hen? Hebben ze auto's? De meesten van hen waarschijnlijk wel. Hebben de meeste van hen televisietoestellen? Hebben de meeste van hen een telefoon? Als ze zich auto's kunnen veroorloven, kunnen ze zich computers veroorloven. En aangezien ze televisietoestellen hebben, hebben ze al toegang tot communicatietechnologie. En aangezien ze telefoons hebben, kunnen ze met elkaar praten. Waarin zijn ze beroofd?
Over de nadelen van technologie: Kijken, technologie is een ander woord voor 'gereedschap'. Er was een tijd dat nagels hightech waren. Er was een tijd dat mensen moesten worden verteld hoe ze een telefoon moesten gebruiken. Daar zijn we voorbij. Technologie is slechts een hulpmiddel. Mensen gebruiken tools om hun leven te verbeteren. De mens is het enige dier dat gereedschap maakt en gebruikt. Onze tools worden steeds beter en als gevolg daarvan wordt ons leven steeds beter. Er zijn mensen in onze samenleving -- en in het begin van de 19e eeuw werden ze in Engeland Luddieten genoemd -- die denken dat elke nieuwe uitvinding slecht is. En dat begrijp ik niet.
Mensen leven tegenwoordig langer dan ooit. Ze leiden een gelukkiger leven, ze hebben meer kennis, ze hebben meer informatie. Dit alles is het resultaat van communicatietechnologie en de hulpmiddelen waarmee de mens zichzelf heeft uitgerust. Hoe is dat slecht?
Ik was een van de eerste generaties die televisie keek. Dat is technologie. TV is net als elk ander soort gereedschap. TV stelt mensen bloot aan nieuws, informatie, kennis, amusement. Hoe is het slecht? Computers worden nog groter. Tv's zijn eenrichtingsverkeer. Je zit daar en je kijkt ernaar. Computers waar je mee omgaat.
Ik bedoel, kijk, wat jij of iemand anders ook doet, er zal iemand zijn die zegt dat er iets ergs aan is. Telkens wanneer iemand met een goed idee komt, is er iemand anders die nog nooit een goed idee heeft gehad en die opstaat en zegt: 'O, dat kun je niet doen, want de fietsenfabrikanten gaan failliet.' Nou, dat is jammer. Als iedereen in het land 18 maanden langer leeft, dan moeten we het maar zonder de fietsfabrikanten stellen. Mijn excuses. Ik schenk ze niet echt aandacht. Ik praat liever met mensen die dingen doen dan klagen over andere mensen die dingen doen. Ik zeg dat het idioten zijn.
Over de impact van computers op het leger: Oorlogen voeren gaat niet zozeer om het doden van mensen, maar om dingen uitvinden. Hoe meer je weet, hoe groter de kans dat je een gevecht wint. Neem het AEGIS-systeem bij de marine. Het is een radarcomputersysteem voor het beheer van luchtgevechten. Het geeft de commandant 15 minuten extra om te beslissen wat hij gaat doen om een gevecht te leveren, en die 15 minuten zijn van doorslaggevend belang. Het leger doet hetzelfde met een systeem genaamd IVIS, het Individual Vehicle Information System. Het geeft elke tank en gepantserd voertuig een beeld van het slagveld -- waar de goeden zijn en waar de slechteriken zijn. Het is een revolutie omdat een veldcommandant nooit de informatie heeft die hij nodig heeft. Hij moet met zijn beste voorgevoel meegaan. Hoe meer informatie hij heeft, hoe gemakkelijker het voor hem is om de strijd te winnen.
hoe oud is kim delaney?
Over de impact van een beter geïnformeerd publiek op de overheid: Hoe meer informatie een man heeft, hoe groter de kans dat hij zegt: 'Hé, koning Charlie, je hebt die oproep echt verpest.' Daarom is democratie ontstaan. De controle over informatie is iets wat de elite altijd doet, vooral in een despotische regeringsvorm. Informatie, kennis, is macht. Als u informatie kunt controleren, kunt u mensen controleren. En dat is het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat landen die geen controle hebben over kennis en informatie, het meestal beter doen omdat de gemiddelde man die aan veel informatie wordt blootgesteld, ideeën kan krijgen en ervan kan profiteren. Amerika is het meest inventieve land ter wereld. Waarom? Omdat iedereen toegang heeft tot informatie. In de Sovjet-Unie was het illegaal om een foto te maken van een treinstation. Kijk wat er met hen is gebeurd. Ze probeerden alles te classificeren. Hoe meer informatie beschikbaar is voor de gemiddelde persoon, hoe groter de synergie die daaruit ontstaat.
Er zijn mensen in de regering die niet willen dat andere mensen weten wat zij weten. Het is gewoon weer een voorbeeld van elitisme. En ik spuug op elitisme. Toon mij een elitair, en ik toon u een loser.
