Als je met iemand anders praat, is elk moment een belangrijk moment, dus zorg ervoor dat je je altijd zo gedraagt.
Ik stond alleen tussen de sessies door op een grote conferentie in New York. (Ik ben behoorlijk verlegen, maar met veel oefening heb ik de oude sociale kunst van alleen staan terwijl ik zelfverzekerd en veilig overkom onder de knie.)
Een zeer aangename jongedame slenterde stevig over. 'Ik ben Janice. Jij bent Jeff, toch?' zij vroeg.
Ik gaf toe dat ik dat was.
lil fizz netto waarde 2014
'Super goed!' ze zei. 'Heb je even? Bill Lumbergh wil je graag ontmoeten.' Bill (als fans van Kantoor ruimte fans opmerkten, niet zijn echte naam) was de CEO van het bedrijf dat de conferentie hield.
' Cool', dacht ik. Ik had geen idee dat hij wist dat ik bestond, dus de gedachte dat hij me wilde ontmoeten was vleiend.
Ze leidde me naar een kleine vergaderruimte. Bill zat aan het eind van de tafel te schuifelen en papieren te tekenen.
'Bill,' zei Jane, 'ik wil graag dat je Jeff ontmoet.'
'Hoi Bill,' zei ik, terwijl ik naar voren liep om de hand te schudden. Zonder op te kijken zwaaide hij met zijn linkerhand naar een stoel en zei: 'Kom met je mee.'
Terwijl ik naar de stoel boog, wierp ik een blik op Jane. Ze deed het halve glimlachje, de ietwat smalle ogen, het zachte schouderophalende non-verbale gebaar dat zegt: 'Het spijt me, hij heeft het erg druk, maar vat het niet persoonlijk op, want diep van binnen is hij een goede vent.' In ruil daarvoor deed ik het non-verbale gebaar met een halve glimlach, een lichte hoofdknik die zegt: 'Ik denk dat je je vaak voor hem moet verontschuldigen, dus ik voel met je mee, maar je hoeft je niet te verontschuldigen omdat ik weet dat het niet jouw schuld is .'
Dus ik zat. De tijd verstreek terwijl ik nadacht over het universum en mijn plaats daarin. Eindelijk keek hij op. 'We zijn blij dat je naar onze bescheiden kleine bijeenkomst bent gekomen,' zei hij.
'Het is me een genoegen,' zei ik. 'Dit is een geweldig evenement. Ik weet zeker dat je heel trots bent.'
We kletsten een paar minuten terwijl ik wachtte tot hij ter zake kwam. Hij had die afgeleide uitstraling van iemand die ergens anders wil zijn om iets anders te doen en ik realiseerde me dat dat misschien niet zou kunnen worden een punt.
Dus ik schoof naar voren in mijn stoel en zei: 'Nou, ik weet zeker dat je het erg druk hebt', om te zien of ik gelijk had.
'Bedankt voor het begrip,' zei hij meteen, half opstaand om me de hand te schudden. 'Veel plezier!'
Helaas had ik geen geweldige tijd, althans niet zo geweldig als ik was geweest. Het stoorde me niet dat hij niet geïnteresseerd leek om met me te praten; wie ben ik tenslotte? Ik stoorde me aan het feit dat hij vroeg om met me te praten... en kwam toen afgeleid en ongeïnteresseerd over en blij om van me af te zijn.
'Als eigenaar ben je je bedrijf' is misschien een cliché, maar het is niet minder waar: daarna zag ik de conferentie - en zijn bedrijf en zijn producten - in een ander, minder positief licht.
Kleinzielig van mijn kant? Misschien, maar ik kon er niets aan doen.
Twee dagen later sneed ik door Central Park op weg naar een vriend in zijn restaurant. Toen ik het park uitkwam, stopte ik even om te beslissen of ik tijd had om de rest van de weg te lopen of dat ik een taxi moest nemen.
Een stem achter me zei: 'Verloren?'
Ik draaide me om en zei: 'Ik denk het niet...' en stopte toen. Heilige stront. Wolverine stond voor me.
Hij glimlachte, hield zijn hoofd schuin en trok non-verbaal zijn wenkbrauwen op: 'Heb je hulp nodig?'
Ik vertelde hem dat ik aan het beslissen was of ik een taxi zou nemen. Hij vroeg waar ik vandaan kwam (mijn zuidelijke accent verraadde me), wat voor zaken me naar New York brachten (mijn aktetas bood een aanwijzing) en of mijn familie mee was op reis (hij zag mijn trouwring). Hij had niet aardiger kunnen zijn. Ik kreeg niet eens de kans om een 'Ik hield van je in...' compliment.
Ten slotte zei hij: 'O wacht, ik ga je te laat maken. Waar ga je heen?' Ik vertelde het hem.
'O, die plek is geweldig!' hij zei. 'Laten we een taxi voor je regelen.' Hij deed een paar passen naar Central Park West, hief zijn arm op en hield een taxi aan. Hij opende de achterdeur, schudde me de hand, zei: 'Geweldig om met je te praten, maat,' sloot de deur achter me en zwaaide terwijl ik wegreed.
In drie minuten veranderde Hugh Jackman me in een fan voor het leven, maar hij verkocht me niet. Hij heeft me niet blij gemaakt. Hij gaf me gewoon zijn volledige aandacht. Hij deed gewoon alsof ik gedurende die drie minuten de belangrijkste persoon ter wereld was - ook al kende hij me niet en is hij me zeker vergeten.
Net als een CEO is hij als entertainer zijn 'bedrijf', en hoewel ik zeker weet dat het niet zijn bedoeling was, zie ik zijn 'producten' nu in een ander, positiever licht.
Oppervlakkig van mijn kant? Misschien, maar ik kan er niets aan doen.
Natuurlijk ben je misschien geen Wolverine, maar voor je medewerkers ben je een ster. Voor uw verkopers, uw leveranciers, voor mensen in uw gemeenschap die naar u opkijken, bent u een ster. Doe alsof de volgende persoon met wie je spreekt de belangrijkste persoon ter wereld is en hij of zij zal het niet kunnen helpen om in een ander, positiever licht over jou, je bedrijf en je producten te denken.
Zorg ervoor dat het geen act is. Wees niet manipulatief of vals. Wees oprecht, wees oprecht, wees jezelf - zorg er gewoon voor dat je de beste versie van jezelf bent die je maar kunt zijn.
Omdat dat de 'jij' is die andere mensen verdienen - en als een ster zullen zien.
