Ik was al een tijdje van plan om deze column te schrijven. De reden dat ik er eindelijk aan toe kom, is omdat het een excuus is om iets anders te vermijden.
Laten we eerlijk zijn, weinigen van ons zouden, als we eerlijk zijn, niet toegeven dat we af en toe uitstelgedrag vertonen. Onze levens zijn druk, met veel concurrentie prioriteiten , dus het is niet meer dan normaal om die dingen uit te stellen waarvan we weten dat ze meer zullen vergen dan hun behoorlijke deel van fysieke, emotionele of intellectuele energie. Maar er zijn momenten waarop uitstelgedrag veel meer is dan alleen maar jongleren met prioriteiten, momenten waarop het ronduit is slopend en kan onze carrières, relaties en kwaliteit van leven ernstig beïnvloeden op manieren waarvan we weten dat ze ongezond zijn.
Zoals zoveel dingen die we doen, is uitstelgedrag een gewoonte. We vallen erin en worstelen om eruit te komen. We spelen hersenspelletjes met onszelf en onthouden beloningen, of we ketenen onszelf aan een bureau totdat we de klus hebben geklaard. Maar het is als psychologisch drijfzand: hoe meer we worstelen, hoe verder we in de greep lijken te vallen.
Het ergste is dat wanneer je in de greep bent van uitstelgedrag, het voelt alsof je jezelf ziet stoppen door een papieren muur. Je weet dat je kunt en moet doorbreken, maar niets lijkt te helpen. Wat het uitsteleffect nog versterkt, is dat we niet alleen boos worden omdat we vermeden hebben wat we moesten doen, maar dat we de rest van de dag onszelf in elkaar slaan omdat we het niet deden.
Dus wat geeft hier? Waarom stellen we uit, en hoe komen we los?
Ik kan het gewoon niet!
De antwoorden zijn opmerkelijk eenvoudig, volgens Mel Robbins, auteur van De 5 Seconden Regel . Het probleem is dat we uitstel niet echt begrijpen. We zien het als het resultaat van luiheid of een slechte arbeidsethos of zelfs onbekwaamheid en incompetentie. Al deze negatieve manieren waarop we het beschrijven voeden onze frustratie met onszelf. En al die zelfhaat verschuift uiteindelijk ons interne verhaal van 'ik wil het niet doen' naar 'ik kan het gewoon niet!'
Niet waar, zegt Robbins. Uitstelgedrag is geen weerspiegeling van uw houding, werkethiek of competentie. Uitstelgedrag is eigenlijk een gedrag dat bedoeld is om ons te helpen omgaan met stress. Wat we ook uitstellen, hangt samen met iets dat ons stress geeft. Als je gestrest bent, wil je natuurlijk ontsnappen aan de stressor. Dus we doen wat logisch is, we proberen de stress te vermijden en in plaats daarvan op korte termijn bevrediging te zoeken, of op zijn minst een afleiding en toevluchtsoord voor de stress. Het geeft je even een goed gevoel om de stress te vermijden.
'Wat we vermijden is niet de taak, maar de stress die we met de taak associëren.'
Of het nu iets is dat we moeten doen voor werk, een relatie of onze gezondheid, uitstelgedrag is in feite een coping-mechanisme. Ik ga zelfs nog verder om het te bestempelen als een overlevingsmechanisme.
Krijt het tot ons voorouderlijk DNA, dat evolueerde in een omgeving waar stress als radar was, en ons hielp die dingen te vermijden die onze overlevingskansen in gevaar zouden brengen. Als je eropuit zou moeten gaan om op voedsel te jagen, maar je ook zou voorstellen dat er buiten je grot misschien roofvogels rondrennen die hetzelfde doen, zou je waarschijnlijk het eten uitstellen en een mooi hoekje zoeken om een paar muurtekeningen te maken. Ja, die verbazingwekkende inzichten in de eerste artistieke neigingen van de mensheid waren het resultaat van uitstelgedrag van onze Neanderthaler-voorouders.
Dat is niet zo anders dan wat je tegenwoordig doet als je naar Facebook of YouTube gaat. Het is de manier waarop je ontsnapt aan een oorzaak van stress. En daarin ligt de parel van wijsheid in wat Robbins predikt. Wat we vermijden is niet de taak, maar eerder de stress die we associëren met de taak.
Als je dat weet, is dit een krachtige manier om het negatieve oordeel over jezelf op te schorten als je uitstelgedrag hebt. Concentreer je in plaats daarvan op waarom, wat het ook is dat je uitstelt, je stress geeft. Komt de stress van een reële dreiging of van een waargenomen dreiging? Wat is het ergste scenario waar je bang voor bent? Dit soort eerlijkheid is een eerste stap, en het is nuttig bij het ontwikkelen van een zelfbewustzijn over waarom je uitstelgedrag hebt, maar je kunt nu de komende uren of dagen besteden aan het ontrafelen van die vragen terwijl je uitstelt om je uitstelgedrag aan te pakken!
De 5-secondenregel
Robbins antwoord is wat zij de 5-secondenregel noemt. Het is ongelooflijk eenvoudig en duidelijk, maar verwerp het niet omdat het niet al te ingewikkeld is. Wat je nodig hebt, is een manier om de stress te verlichten, niet om er lagen aan toe te voegen. Dit is hoe het werkt:
hoe oud is nathan sykes?
Eerst een analogie. Je zit op een strand aan de waterkant met je tenen in de branding als je plotseling een kind in het water opmerkt dat duidelijk in nood is. Er is niemand om haar heen, er is geen strandwacht aanwezig en het is niet duidelijk hoe diep het water is. Wat duidelijk is, is dat alleen jij het hebt gemerkt - er is niemand anders in de buurt en er is niet veel tijd om te handelen. Wat doe jij? Het is een no-brainer, toch? Ik betwijfel of je zou wachten om de risico's op de een of andere manier te vergroten.
Het fascinerende aan deze impulsgestuurde besluitvorming is dat het geworteld is in een behoorlijk diepgaande wetenschap. Antonio Damasio, een neurowetenschapper die onderzoek doet naar hoe we beslissingen nemen, beweert dat onze emotionele besluitvorming net zo belangrijk is als onze meer rationele en analytische besluitvorming. Als dat deel van je hersenen dat zich toelegt op darmreacties samen met de emoties van straf en beloning (de prefrontale cortex en de orbitofrontale cortex) beschadigd raakt, kom je vast te zitten bij het nemen van zelfs de eenvoudigste beslissingen.
Beslissende beslissingen, zoals inspringen om het zwaaiende kind te helpen, worden in feite aangedreven door dat zeer snel denkende deel van de hersenen. We noemen het meestal met ons gevoel gaan, maar het is ook een manier waarop de evolutie ons ertoe heeft aangezet om te versnellen wat anders een erg traag en ineffectief besluitvormingsproces zou zijn.
De link met uitstelgedrag is dat je dat deel van je prefrontale cortex moet activeren om uit de cyclus te komen. En raad eens wat er met je prefrontale cortex gebeurt als je gestrest bent? Dat klopt, het wordt vrijwel afgesloten!
De ironie is dat wanneer we eindelijk met onze rug tegen de muur staan en de tijd op is voor wat we zo lang hebben uitgesteld, zelfs ons meer rationele brein eindelijk zal ingrijpen en enige moeite zal doen om het werk gedaan te krijgen. Het probleem is natuurlijk dat het wel eens too little, too late kan zijn.
De sleutel is om je darmen te activeren voordat je in het twaalfde uur bent. Dat is waar de 5-secondenregel in het spel komt. Dit is hoe het werkt:
1. Het allereerste dat u moet doen, is erkennen dat u gestrest bent.
Analyseer of ontleed het niet. Accepteer gewoon dat waar je mee te maken hebt geen fout, defect of onvermogen in je is, maar een reactie op stress. Het is echt en het bepaalt je beslissingen. Dat neemt de druk een beetje weg en stelt je prefrontale cortex in staat een rol te spelen bij de volgende beslissing.
2. Neem een beslissing van vijf seconden die rechtstreeks in strijd is met de stressreactie.
Robbins noemt dit een moedig besluit: 'Als je moedig handelt, zijn je hersenen er niet bij betrokken. Je hart spreekt eerst en jij luistert.' Het is wat je zou doen in de verdrinkingsanalogie die ik net gaf. Met andere woorden, in plaats van te proberen de stress te rationaliseren door te denken 'Hoe kan ik ermee omgaan?' doe precies het tegenovergestelde en neem een besluit om de komende vijf minuten te besteden aan datgene waar je bang voor bent. Ga de confrontatie aan met de stress. Als het een telefoontje is, pak dan de telefoon en bel. Als het schrijven is, neem dan de beslissing om de komende vijf minuten te schrijven wat je kunt. Het kan eindigen als wartaal en gegooid worden, of het kan briljant zijn. Het maakt niet echt uit, want zolang je die beslissing van vijf seconden neemt om vijf minuten te besteden, heb je de cirkel doorbroken en heb je bewezen dat je de stress het hoofd kunt bieden. De vijf seconden zijn van cruciaal belang om zowel het snelwerkende deel van je hersenen te activeren als de invloed van het langzaam werkende deel van je hersenen te beperken, zoals Robbins in haar boek beschrijft. Rek het dus niet uit tot meer dan dat. Beslissen en handelen.
Klinkt eenvoudig, toch? Dat is zo, maar net als bij al het andere in het leven dat een fundamenteel gedrag belooft te veranderen, kost het tijd om een nieuwe gewoonte aan te leren. Ik waarschuw je dat als je de vijf seconden gebruikt om een beslissing te nemen die je vervolgens de komende vijf uur analyseert, je gewoon weer in dezelfde val bent getrapt. De sleutel is om te activeren en dan te doen, niet te activeren en dan na te denken over doen.
De 5-secondenregel is geen wondermiddel, maar het simpele besef dat uitstelgedrag een natuurlijke en geldige reactie op stress is, en de wetenschap dat je altijd maar vijf seconden verwijderd bent van het nemen van een beslissing, kan een enorme sprong zijn om je los te maken van de irrationele greep die uitstel op je heeft.
Maar nogmaals, als je dit leest, kan het zijn dat er iets anders is dat je vermijdt. Het goede nieuws? Je bent er vijf seconden van verwijderd!
