Ik praat graag met mensen die ik 'onverwachte' ondernemers noem. Muzikanten, atleten, acteurs... ze beginnen geen bedrijven, maar toch: ze zijn in de business van zichzelf. Ze zijn hun product of dienst.
Dat maakt ze ondernemers -- en dat betekent dat je veel meer gemeen hebt met iemand als James Purefoy dan je zou denken.
James is de ster van Hap en Leonard : Veel Mojo, de uitstekende serie die momenteel wordt uitgezonden op woensdag om 10 EST op Sundance . (Seizoen 1 is beschikbaar op Netflix , dus schiet op en haal bij.)
Hap en Leonard is anders dan al het andere op tv -- en alsof dat nog niet genoeg is, Michael K. Williams mede-sterren. (Ja: Omar . En krijtachtig .)
In een industrie waar een lang leven vaak in maanden wordt gemeten, is James erin geslaagd om een carrière van bijna 30 jaar als acteur op te bouwen. En niet terloops: James weerlegt het adagium dat je de mensen die je bewondert niet moet ontmoeten, omdat ze nooit aan je verbeelding voldoen.
Ik ben al lang een fan van James de acteur, maar ik ben een nog grotere fan van James de persoon. Hij is attent, grappig, slim... hij is een goede vent, in de beste zin van het woord.
hoe lang was scottie pippen
Dus als je een fan bent, beloof ik: je zult niet teleurgesteld zijn.
Succes is bijna altijd gebaseerd op een behoorlijk veelzeggend 'Waarom?' Dus voor jou, waarom acteren?
Om te beginnen, als je jong en dom bent, heeft het te maken met willen opscheppen. Het is cool. Je denkt dat het een geweldige manier is om de meisjes te trekken. (Lacht.)
Zoals Keith Richards zei dat hij een gitaar pakte omdat hij dacht dat het hem zou helpen om meisjes te krijgen.
Precies.
Naarmate je ouder wordt en een schijn van wijsheid krijgt en een idee krijgt van waar het in het leven om draait... dit geldt zeker niet voor iedereen, maar veel acteurs houden ervan om aan zichzelf te ontsnappen. Het bewonen van de persona van een ander is vaak een goede manier om aan jezelf te ontsnappen.
Misschien is er zelfs een klein beetje zelfhaat, want voor een oneindig klein momentje ga je van jezelf weg en kun je je inleven in iemand anders. En als je het goed doet, zet je die 'iemand anders' in het zonnetje.
Acteren is een manier om voor een korte tijd te ontsnappen aan wie je bent. Het gebeurt niet altijd, maar zo nu en dan is het gevoel 'anders' te zijn heel diep. Je krijgt dit moment waarop je niet meer jezelf bent. Je verliest het bewustzijn van de crew, of het publiek... het is een spannend moment. En zelfs behoorlijk spiritueel.
Dat klinkt een beetje als een atleet in de zone.
Ik zou denken van wel. Maar hier is het ding: het sluipt op je af. Het gebeurt alleen als je er niet naar op zoek bent.
Het is net als surfen of skiën. Als je er te veel over nadenkt, val je af, maar als je er echt in zit... is er niets beters dan het te doen.
Natuurlijk, als je je realiseert dat je in het moment bent, dan is het moment voorbij. (Lacht.)
Ik heb nog nooit een acteur gesproken die geen magere tijden heeft meegemaakt. Hoe heb je het volgehouden toen banen schaars waren?
Ik heb altijd een pragmatische kijk gehad. De eerste keer dat ik probeerde naar de toneelschool te gaan, werd ik niet aangenomen. Ik zei: 'Ik geef dit nog een kans... en als dat niet werkt, stoot ik mijn hoofd niet tegen deze pijnlijke bakstenen muur.'
Toen ik naar de toneelschool ging, zei ik: 'Als ik niet binnen een jaar na mijn vertrek een baan heb, ga ik iets anders doen.'
Er waren twee periodes van werkloosheid die beide merkwaardige periodes waren, want vlak voordat ze zich voordeden, dacht ik dat de wereld mijn oester was. Een daarvan was nadat ik met de . werkte Royal Shakespeare Company . Ik was klaar en dacht dat elke deur voor me open zou gaan... en ik was tien maanden werkloos.
Hetzelfde gebeurde daarna Rome . Om wat voor reden dan ook, ik ging gewoon niet op voor dingen.
joel david moore netto waarde
Je moet gewoon binnen blijven, eruit blijven, andere acteurs blijven ontmoeten, mensen blijven ontmoeten... het ergste wat je kunt doen is thuis blijven en je verstoppen, want dat is een zelfvernietigende spiraal waar je misschien nooit uit komt. Ik zorgde er altijd voor dat ik eruit kwam, ook als het moeilijk was. Ik ging uit, kocht een goedkoop kaartje voor een toneelstuk... ga weg, praat met mensen, blijf doorgaan.
Met de magere perioden in gedachten, wanneer had u het gevoel dat u 'erbij hoorde' in het bedrijf?
Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik erbij hoorde. Nooit. Zo voel ik me nog steeds niet. voel het niet.
Ik denk dat dat een goede zaak is. Als je niet voor lief neemt wat je hebt, probeer je jezelf constant opnieuw te bewijzen jezelf in plaats van aan andere mensen. Je werkt constant om je eigen validiteit opnieuw te bewijzen: 'Kan ik dit werk doen, mag ik dit personage spelen...?'
Zoals bij Hap & Leonard. Ik dacht: 'Hoe kan ik ooit verwachten dat ik een landarbeider uit Oost-Texas speel?' Daarom moet je het doen. Faalangst zorgt ervoor dat je tot het uiterste gaat en echt iets wilt proberen.
'Erbij horen' is niet goed voor je. Je begint te verwachten dat alles gewoon op je pad komt, en dat zal nooit gebeuren.
Waar komt dan het vertrouwen vandaan om te doen wat je doet?
Vreemd genoeg ben ik altijd zelfverzekerd geweest. Dat is iets anders dan 'erbij horen'.
Ik dank mijn vertrouwen aan de vrouwen in mijn leven. Mijn moeder heeft me opgevoed. Ik heb een heel sterke moeder, twee sterke oudere zussen, een sterke stiefzus... de vrouwen in mijn leven gaven me het vertrouwen om te zijn wie ik ben.
Ik maakte nooit deel uit van de club. Ik was geen jochie. Ik vond troost bij de meisjesschool verderop. Ik voelde me daar meer geaccepteerd, en meer mezelf. Ik was in staat om meer mezelf te zijn voor vrouwen dan voor mannen.
Als je je tienerjaren doormaakt, schopt dat zelfvertrouwen je de rest van je leven, of het nu op een goede manier is of op een negatieve manier als je in die jaren geen vertrouwen hebt. Dus ik ben de vrouwen in mijn leven eeuwig dankbaar.
Vooruit plannen in je beroep is moeilijk. Hoe stel je doelen?
Vooruit plannen in mijn beroep is onmogelijk. Maar hoe neem ik beslissingen over de banen die ik wil doen?
Ik denk dat je nieuwsgierig moet zijn. Je moet een gevoel van openheid hebben. Je moet licht willen werpen op een persoon.
Dat geldt voor Hap. Ik ben opgegroeid in Somerset, Engeland. Als je door het platteland rijdt is het een heel mooi deel van Engeland, maar als je er woont zie je het industrieel-agrarische karakter. Het lijkt veel op Oost-Texas, waar de show zich afspeelt. Ik woonde vroeger achter een slachthuis, en wat ik me het meest herinner van het opgroeien op het platteland, is het geluid van het loeiende vee in de nacht terwijl ze wachtten om te worden geofferd. Veel van mijn vrienden werkten vroeger op industriële kippenboerderijen; dit waren geen scharrelkippen die zijden pantoffels droegen. (Lacht.) Veel van waar ik mee ben opgegroeid, is de keerzijde, de verborgen wereld.
Hap is zo geschreven dat er zoveel meer voor hem was dan alleen een plattelandsjongen. Ik wilde deze man heel graag spelen, omdat ik het gevoel had dat ik hem kende.
Dat is wat je doet. Je vindt stukken die je echt wilt spelen en je probeert om het te laten gebeuren. Soms faal je, soms ben je succesvol.
Ik moet 3 of 4 keer per jaar opnieuw solliciteren voor mijn functie. Er zit helemaal geen beveiliging in. Je vliegt te allen tijde langs de zetel van je broek. Zelfs toen ik aan het doen was Het volgende , Ik wist dat er een bepaald bedrag binnenkwam... maar slechts voor een jaar, omdat we nooit wisten of de show zou worden verlengd.
Zelfs als je dit al een tijdje hebt gedaan, is het volgend jaar 30 jaar... je weet dat het goed komt, maar je weet maar nooit. Het zou een verrassing zijn als het allemaal zou opdrogen en morgen zou stoppen... maar het gebeurt.
Aangezien je niet echt vooruit kunt plannen... hoe stel je doelen? En hoe definieer je succes?
Het komt allemaal neer op uw criteria voor succes. De mijne komt van leeftijd en het hebben van kinderen. Als je jong bent, zijn je neuroses en paranoia allemaal in jezelf verwikkeld. (Lacht.) Als er een ander leven komt dat volkomen van jou afhankelijk is, valt alles van jezelf weg en leg je het op hen -- wat volkomen juist en gezond is.
Dat betekent dat je voor een ander zorgt. Succes is voor mij kunnen zorgen voor de mensen van wie ik hou -- niet alleen financieel, maar op alle mogelijke manieren.
Dat is de perfecte inleiding tot de balans tussen werk en privé, iets waar iedereen mee worstelt. Hoe breng je de jouwe in evenwicht?
Dat is voor iedereen moeilijk, zeker als je een gezin hebt.
Een van de moeilijke dingen voor mij is dat veel van mijn werk in de VS is en momenteel in Canada, maar mijn huis is in het VK. Een van de dingen die ik moet beslissen is of mijn werk rechtvaardigt dat ik weg ben van ze voor een bepaalde tijd.
Hoe ik succes definieer, en dat te combineren met de balans tussen werk en privé, is absoluut cruciaal. Als we teruggaan naar het bepalen wat succes betekent, denken sommige mensen dat het antwoord voor de hand ligt: flitsende auto's, grote huizen, een openbaar profiel... maar dat is niet hoe ik succes definieer. Die dingen zijn leuk, maar niet belangrijk.
Wat voor mij belangrijk is, is ervoor zorgen dat ik van mijn vrouw hou tot de dag dat ik sterf, ervoor zorgen dat ik haar steun, ervoor zorgen dat ik mijn kinderen koester en koester... dan de kans krijgen om complexe personages te spelen waarmee het publiek zich kan inleven en begrijpen.
hoe lang is larenz tate
Dat zijn de dingen die mijn criteria voor succes vormen, vooral de eerste twee. Als je succes op die manier definieert, wordt het een stuk eenvoudiger om je balans tussen werk en privé te bepalen.
Ik moet terug naar je droge periode na Rome. Je moet 3 of 4 keer per jaar solliciteren naar je baan, en ik had aangenomen dat je optreden als Marc Antony het perfecte acteer-cv was.
Zeg dat tegen mijn agent. (Lacht.)
Antony was een zeer rijk karakter, maar hier is het ding over karakters. Ik kijk uit mijn raam naar de straat beneden en iedereen die langsloopt heeft een fascinerend verhaal. Of het nu Antony is, of Joe Carroll, of Hap... ze hebben allemaal interessante verhalen.
Natuurlijk was Marc Antony enigszins opgeblazen. Shakespeare schreef tenslotte over koningen en koninginnen omdat hun acties een weerkaatsend effect hebben op de hele samenleving.
Maar dat geldt ook voor Hap. Hij leeft in een kleine wereld, maar de acties die hij onderneemt zijn enorm belangrijk voor de mensen in die wereld.
Dat is waar. Net als Antony rimpelen de dingen die Hap doet uit en beïnvloeden de wereld waar hij deel van uitmaakt. Daarom wil ik hem maar al te graag spelen. Hap's rimpelingen hebben misschien geen effect zoals belangrijke mensen in de geschiedenis, maar ze hebben een effect op de mensen met wie hij dicht bij staat. Hij is een grote vis in de kleine vijver van zijn wereld, en alles wat hij doet heeft effect.
We zijn allemaal zo. We zijn allemaal grote vissen in onze vijvers en daarom is ieders verhaal interessant.
Ik heb mensen op LinkedIn gevraagd om vragen voor je in te dienen. Hier is er een, geparafraseerd: Acteurs wordt vaak gevraagd wat ze uit het echte leven toevoegen aan de rollen die ze spelen. Draai dat om. Hoe hebben je acteerervaringen je in het echte leven beïnvloed?
Dat is een geweldige vraag.
Een van de dingen die je leert van acteur zijn, is een sterk ontwikkeld gevoel van empathie. Je moet altijd andere mensen zijn, je moet jezelf in die positie plaatsen... en dat is de definitie van empathie.
Als acteur kijk je hoe andere mensen reageren en gedragen, en ontwikkel je een hypergevoel van empathie voor wat andere mensen doormaken. Je beleeft het de hele tijd, op het scherm of op het podium... en daar ben ik heel dankbaar voor. Empathie is echt het allerbelangrijkste van een persoon zijn.
En als ik hier wat meer over kan vertellen, een van de redenen waarom we dit werk doen -- of op zijn minst waarom ik dit werk doe -- is dat we ons er allemaal minder alleen door voelen. Daarom gaan we naar het theater. Daarom kijken we films. Een deel ervan heeft te maken met spektakel, maar ook omdat het je kan laten denken: 'Oh, ik voelde dit. Ik dacht dat ik de enige was. Maar nu kijk ik naar een andere persoon die zich zo voelt...'
Of je nu een acteur of een publiek bent, geweldige verhalen helpen je te beseffen dat je niet de enige bent in de manier waarop je je voelt. Dat verbindt ons en geeft ons het gevoel deel uit te maken van iets dat groter is dan wijzelf.
Ik denk dat iedereen zich zo wil voelen.
